Historia
Pierwsze dekady futbolu w Maladze
Dzieje dzisiejszych rywali Valencii to skomplikowana historia kolejnych bankructw, fuzji, podziałów i fundacji kolejnych klubów, które po krótkim żywocie dawały początek innym zespołom. Pierwszy klub w mieście - Malaga Foot – Ball Club, założony został w 1904r., ale nigdy nie stał się czymś więcej, aniżeli tylko niewielką społecznością osób związanych fascynacją nowym sportem pochodzącym z Anglii. Rywalami pasjonatów z Malagi bywały głównie załogi statków obcych państw, przypływające do andaluzyjskiego portu. Trudno klub ten uznawać za protoplastę dzisiejszej Malag CF, ale nie można nie doceniać wkładu, jaki wniósł w rozwój fascynacji nad kopaniem piłki.
W 1907 roku grupka podobnych jak wcześniej pasjonatów założyła kolejny klub – Malaga Club de Futbol, używając bardzo podobnej nazwy jak dzisiejszy pierwszoligowiec z Malagi. 5 lat później powstaje kolejny zespół – F.C. Malaga, z którego po trzech latach – w 1915r. – odchodzi część zawodników i działaczy, tworząc nową Malagę FC. Obydwa kluby darzyły się raczej niewielką sympatią, sporą wagę przykładając do współzawodnictwa z lokalnym rywalem. W 1917 roku Malaga FC dodatkowo łączy się z Racingiem, tworząc nową jakość - Racing Malagę. Klub ten – jak i wiele w tamtym okresie – nie wiódł jednak długiego żywota.
Po dwóch latach futbolowej posuchy – pomiędzy 1919 a 1921 rokiem – odradza się Malaga F.C. Dwa lata później następuje kolejny podział w ramach drużyny, a odchodzące z klubu osoby wespół z członkami Victoria Balompié, España i Atlántida, dają początek Malagueño F.C. Lata 1923-33 to epoka ostrej rywalizacji pomiędzy Malagueño F.C. a Malagą F.C., przeżywającą dosyć niestabilne lata swojej historii.
Podczas gdy Malagueno F.C. nieustannie bytowało pod jedną i tą samą nazwą, Malaga F.C. borykała się z problemami finansowymi, przeplatając dobre lata z sezonami nieustannych problemów. Szczyt sukcesów i prestiżu przypadł na rok 1927, kiedy to król Alfonso XIII obdarował klub przydomkiem Real (Królewski), ale 3 lata później drużyna się rozpada, powracając do istnienia jako Malaga Sport Club – zespół powstały po fuzji ze lokalnym Sportingiem.
Fuzja dotychczasowych rywali
W 1933 roku rywalizujące przez całę dekadę zespoły łączą się pod nową nazwą - Club Deportivo Malacitano. Nie była to całkowita fuzja, a raczej zmiana nazw obydwu drużyn, mających teraz występować pod wspólnym herbem. Malaga Sport Club tonął wówczas w długach, więc Malagueno F.C. – posiadające mocniejszą kadrę – dało swoim zawodnikom możliwość reprezentowania nowych barw, bądź zwolnienia z kontraktu.
C.D. [Club Deportivo] Malacitano początkowo występował w błękitno – białych koszulkach z białymi spodenkami, zaś po wojnie domowej w Hiszpanii zmieniono barwy na biało – czarne. We wrześniu 1941r. otwarte zostało Estadio La Rosaleda, a klub zmienił przy okazji nazwę na C.D. Málaga. W inauguracyjnym spotkaniu na nowym obiekcie piłkarze wybiegli w nowych barwach – powrócono do koszulek w biało–niebieskie paski, pozostawiając czarne spodenki. Rok później zaczęto stosować niebieskie spodenki, a motyw ten – niebiesko – białe koszulki, niebieskie spodenki – w różnych odcieniach błękitu – obowiązywał w Maladze przez wszystkie późniejsze lata.
W 1948 roku Club Deportivo Malaga przejmuje drużynę CD Santo Tomás, czyniąc ją swoją oficjalną drużyną rezerw, która od tego25 maja 1948r. nosi nazwę Club Atlético Malagueño. Co ciekawe, to właśnie ten klub oficjalnie uznaje się za protoplastę dzisiejszej Malagi CF.
Debiut Malagi w Primera Division
1949 rok to historyczna data dla Malagi – na la Rosaleda zawitały rozgrywki Primera Division, po latach gry w niższych ligach. Historyczny awans przyszedł w ostatniej kolejce sezonu 1948-49, który Malaga skończyła na pozycji wicelidera, wyprzedzona jedynie przez Real Sociedad. Trzecie miejsce – z taką samą ilością punktów, ale gorszym bilansem bramek – zajęła wówczas Grenada CF, zmuszona rozgrywać kolejny rok w Segunda Division. Posadę prezydenta Malagi pełnił wówczas Miguel Navarro Nogueroles, zaś drużynę trenował Luís Urquiri, w którego zespole złote lata swojej kariery rozgrywał Pedro Bazan. Legendarny goleador zasłynął m.in. zdobyciem 9 bramek (!) w jednym tylko spotkaniu z Hercules CF(!).
Następcą Luisa Urquina na stanowisku szkoleniowca klubu został sam „El Divino” – Ricardo Zamora, najsłynniejszy bodaj bramkarz w historii Hiszpanii, od którego nazwiska pochodzi coroczna nagroda przyznawana przez redakcję dziennika Marka najlepszemu portero w kraju.
Po dwóch latach obecności w rozgrywkach najwyższego szczebla – w 1951r., C.D. Malaga musiała opuścić szeregi Primera Division, choć do utrzymania zabrakło zaledwie jednego punktu. W kolejnych latach klub oscylował pomiędzy pierwszą, a drugą hiszpańską ligą, zaliczając na zmianę sezon w rozgrywkach wyższego, i niższego szczebla. W sezonie 1952 – 53 Malaga zdołała na własnym boisku rozbić 6-0 sam Real Madryt, odnosząc największe w swej historii zwycięstwo nad zespołem Królewskich. Pomimo tak okazałego tryumfu, Malaga nie zdołała się wówczas utrzymać w lidze, kontynuując serię naprzemiennych występów w Segunda i Primera Division.
Kolejne lata śmiało uznać można za pechowe, a niewiele brakło, aby mówić o tragicznym roku w historii klubu. W 1956 roku na lotnisku na Teneryfie – największej spośród archipelagu Wysp Kanaryjskich - doszło do wypadku lotniczego, w którym jednak nie zginął żaden z pasażerów. Na pokładzie pechowej maszyny znajdowali się działacze oraz piłkarze Malagi, lecący na ligowe spotkanie. 3 lata później, w 1959 roku, klub nie zdołał uniknąć degradacji do Terceta Division, trzynaście lat po opuszczeniu rozgrywek czwartego szczebla w kraju.
Złote lata siedemdziesiąte
Lata sześćdziesiąte to kolejne awanse i spadki z Primera Division, ale nigdy Malaga nie zdołała zadomowić się hiszpańskiej ekstraklasie dłużej niż na dwa sezony. Nowy rozdział w historii klubu rozpoczął się w sezonie 1969-70, kiedy Malaga uzyskuje kolejny awans do Primera, pozostając tam już przez pięć najbliższych sezonów. Drużynę trenował wówczas Jeno Kalmar, zaś prezydenturę pełnił Antonio Rodriguez Lopez, zamordowany w 1971r. przez płatnego zabójcę, w ramach mafijnych porachunków. Mordercy nie przeżył swojej ofiary, zginął w skutek obrony własnej prezydenta C.D. Malagi. Następcą Rodrigueza Lopeza został Rafael Serrano Carvajal, piastując najwyższe stanowisko w klubie w najlepszych do tej pory latach w historii Malagi.
Z takimi zawodnikami w składzie jak Miguel Ramos Vargas "Migueli", Sebastian Viberti, Juan Antonio Deusto czy José Díaz Macía, Malaga dwukrotnie osiągnęła siódmą pozycję w Primera Division – w sezonach 1971-72 i 73-74, co do dzisiaj jest najlepszym wynikiem w dziejach zespołu. Bramkarz Duesto w 1972 roku otrzymał nagrodę Trofeo Zamora, a klub zdołał dojść do półfinału rozgrywek Copa del Rey, w walce o finał ulegając Athletic Bilbao. W 1973 roku powstał obowiązujący do dziś hymn klubu - La Bombonera. „Złote lata” minęły w sezonie 1974-75, kiedy Malaga nie zdołała utrzymać się w lidze.
Atlético Malagueño: rezerwy CD Malagi i jej późniejszy następca.
W 1948 roku CD Malaga kupuje CD Santo Tomas, aby stworzyć z tej drużyny swój zespół rezerw, pod nazwą Club Atletico Malagueño. W sezonie 1958-59 C.D. Malaga spada do Terceta Division – ligi, w której również występuje zespół rezerw – CA Malagueno. Zasady obowiązujące w hiszpańskiej piłce nie zezwalają na grę pierwszego zespołu i jego rezerw w tej samej lidze, aby uniknąć więc przymusowej degradacji CA Malagueno, rozłączono obydwa zespoły, które od tej pory tworzyć miały samodzielne kluby.
Obydwa zespoły tułały się po niższych ligach przez następne dziesięciolecia, a ubogie piłkarsko lata nie wróżyły szybkiego powrotu rozgrywek Primera Division na stadiony drużyn z Malagi. W 1992 roku CD Malaga z powodu niewypłacalności i narastających długów musiała zostać rozwiązana, a dzięki osobnej rejestracji w Hiszpańskiej Federacji CA Malagueno mogło kontynuować tradycje swojego niegdysiejszego zespołu patronackiego, zostając praktycznie jedynym reprezentantem całego miasta. La Sociedad Deportiva Malagueña, założony w 1990 roku, został drużyną rezerw CA Malagueno.
W sezonie 1992-93 C.A. Malagueno występowało w IX grupie Terceta Division, wieńcząc udany sezon awansem do rozgrywek wyższej klasy, choć w rok później ekonomiczne problemy przekładają się na sportowe wyniki i zespół powraca do hiszpańskiej czwartej ligi. 13 grudnia odbyło się referendum członków klubu, na którym podjęto uchwałę o zmianie dotychczasowej nazwy. 19 czerwca kolejnego roku decyzje wchodzą w życie i od tego dnia klub figuruje pod nową nazwą – Malaga Club de Futbol S.A.D., jaka obowiązuje po dzień dzisiejszy. Drużyna rezerw zostaje przemianowana na Malagę B.
Malaga obecnie
Seria sportowych i ekonomicznych niepowodzeń spada na Malagę w roku 2006, a klub po częściowej wyprzedaży składu i spadku do Segunda Division zostaje wystawiony na sprzedaż. Nabywcą 97% klubowych akcji zostaje Lorenzo Sanz, były prezydent Realu Madryt, który całym pakietem obdarza ówczesnego kapitana zespołu – swojego syna Fernando Sanza, czyniąc go nowym prezydentem klubu. Zmiana warty na głównym stanowisku klubu znowu przynosi oczekiwane efekty, bowiem sezon 2007/08 Malaga kończy na drugim miejscu, po raz kolejny uzyskując awans do Primera Division.
W sezonie 2008/09 Malaga, mimo niemrawego początku, staje się rewelacją ligi. Po 15. kolejce już nigdy nie wypadła poza pierwszą dziesiątkę. Do ostatnich kolejek walczyła o miejsce w Europejskich Pucharach, ostatecznie kończąc sezon poza nimi - na ósmej pozycji. Najwyżej w tabeli zespół był po 25 kolejce - na piątym miejscu, tylko za Barceloną, Realem, Sevillą i Villarreal.
Aktualnie, dość niespodziewanie, Malaga zamyka tabelę z dorobkiem czterech punktów. Jedyne zwycięstwo odniosła nad Atletico Madryt, pokonując Rojiblancos 3-0, w pierwszej kolejce. Lepsze od Malagi okazały się później Deportivo, Racing, Espanyol, Barcelona, Almeria i Villarreal, punktami podzieliło się Xerez. Zespół Juana Ramona Muniza w grze nie odzwierciedla jednak pozycji - drużyna gra walecznie, agresywnie i stosuje niewygodny dla rywali, zmasowany pressing.
Zespół rezerw: Atlético Malagueño
Od obecnego sezonu 2009/10 drużyna rezerw Malagi nosi nazwę Atlético Malagueño. Wcześniej zespół figurował w rozgrywkach jako Málaga Club de Fútbol B czy - na samym początku - Sociedad Deportiva Malacitana. W poprzednim sezonie drużyna zajęła 4 miejsce w dziewiątej grupie Terceta Division (rejon: wschodnia Andaluzja i Melilla). Przez struktury drużyny przewinęli się m.in. tacy piłkarze jak Alex Geijo, Juan Rodriguez, czy obecny piłkarz Valencii, Alexis Ruano. Zespół trenowali m.in. Antonio Tapia i Jose Mari Bakero, asystent Ronalda Koemana w czasie jego pracy w Valencii.
Aktualny skład:
Bramkarze: Tudela | Fran | D. Sanchez
Obrońcy:Juanma | Manu | Lobato | Orozco | Adrian | Ivan | Antelo
Pomocnicy:Edu Ramos | Javi Lopez | D. Gonzales | Perico | Pablo | Samuel | Pedrito | Ruben | Salvi | Alberto
Napastnicy: Javi Ramos | Portillo | Rodriguez | Charly | Oscar
Sztab szkoleniowy:Rafa Gil | R. Martinez | M. Lopez
Stadion: Estadio La Rosaleda
Czwarty pod względem wielkości stadion Andaluzji oficjalnie otwarto 14 września 1941 roku podczas spotkania CD Malagi z Sevillą, choć pierwszy mecz na La Rosaleda rozegrany został 13 kwietnia 41r., pomiędzy C.D. Malacitano i A.D. Ferroviaria de Madrid. Obiekt mieści obecnie około 25.000 widzów.
Estadio La Rosaleda było jednym ze stadionów rozgrywanych w Hiszpanii Mistrzostw Świata z 1982 roku. Swoje spotkania rozgrywały tam niektóre zespoły grupy F: Szkocja, Nowa Zelandia oraz Związek Radziecki. W późniejszych latach na stadionie w Maladze kilka spotkań rozegrała piłkarska reprezentacja Hiszpanii. Ostatni taki mecz odbył się w 6 lutego b.r., kiedy to Hiszpania po bramce Capdevili pokonała Francję 1-0. Stadion w całości jest własnością okręgów rządowo-administracyjnych: Ayuntamiento de Málaga, Diputación de Málaga i Junta de Andalucía, które przejęły go w ramach wywłaszczenia stadionu tonącej w długach C.D. Malagi.
Ostatnią modernizację obiektu przeprowadzono w latach 2000-06, przystosowując stadion do wszelkich norm wymaganych przez LFP. Boisko posiada wymiary 105 x 68 m.
Kadra:
Bramkarze:
1. Francesc Arnau | 13. Gustavo Munua | 25. Roberto Santamaria
Obrońcy:
19. Patrick Mtiliga | 4. Manuel Torres | 2. Jesus Gamez | 3. Welington | 21. Iban Cuadrado | 15. Milan Stepanov | 14. Helder Rosario | 20. Manolo Gaspar
Pomocnicy:
12. Selim Benachour | 6. Xavi Torres | 10. Antonio Apono | 24. Juanito | 16. José Luque | 17. Duda | 5. Albert Luque | 16. Edu Ramos | Jordi Pablo
Napastnicy:
7. Baha | 8. Fernando | 9. Fernando Forestieri | 11. Obinna | 22 Edinho |
Transfery:
Przybyli:
Kupieni:Xavi Torres (Barça At.) | Mtiliga (NAC Breda) | Munúa (Deportivo) | Omar (Sporting) | Albert Luque (Ajax) | Jordi Pablo (Villarreal B) | Edinho 900K € (AEK Atenas) | Juanito (Almería) | Benachour (Al Qadisiya Kuwait) | Duda 700k € (Sevilla)
Wypożyczeni: Valdo (Espanyol) | Stepanov (Porto) | Forestieri (Udinese – Genoa) | Obinna (Inter) | R. Santamaría (Las Palmas)
Koniec wypożyczenia:Silva (Xerez) | Silva (Xerez)
Odeszli:
Sprzedani:Goitia (Betis) | Calleja (Osasuna) | Rossato | Miguel Angel (Nàstic) | Cheli (Lleida) | Eliseu 1M € (Lazio) | Silva (Cádiz) | Popo 0 €
Wypożyczeni:Alcalá (Real Unión)
Koniec wypożyczenia: Albert Luque (Ajax) | Pablo Barros (Zaragoza) | Duda (Sevilla) | Lolo (Sevilla) | Adriano F.(Internacional) | Nacho (Getafe) | Adrián López (Deportivo)
Aż 13 zawodników zgłoszonej kadry rozegra w Maladze swój pierwszy sezon w karierze. To o wiele większy eksperyment od tego prowadzonego przez Pereza w Madrycie. Malaga nie jest jeszcze monolitem, ale jednak potrafi walczyć z każdym; nawet Barcelona długo męczyła się na La Roselada, nim zapewniła sobie trzy punkty.
Za największe osłabienie drużyny można uznać sprzedaż dynamicznego skrzydłowego, Eliseu. Największym wzmocnieniem jest definitywny transfer Dudy, motora napędowego całego zespołu.
Trener: Juan Ramon Lopez Muniz
Młody, niespełna 41-letni szkoleniowiec z niewielkim wprawdzie doświadczeniem, ale solidnymi wynikami – prowadzona przez niego w sezonie 2007/08 Malaga zdołała uzyskać awans do Primera Division, co skłoniło działaczy Racingu – rozglądających się za nowym szkoleniowcem po odejściu Marcelino Garcii Torala – na złożenie Ramonowi Munizowi oferty pracy. Po niecałym roku spędzonym w stolicy Kantabrii, 13 czerwca unieważnił swój kontrakt i wrócił do Malagi, której ówczesny trener - Antonio Tapia - porzucił zespół i przeniósł się do Betisu. W związku ze ostatnimi słabymi występami Malagi w prasie pojawiają się spekulacje dotyczące możliwej dymisji Muniza. Mecz z Valencią może być kluczowy dla jego przyszłości w drużynie.
Asystenci: Dely Valdes (drugi trener) | Enrique Ruiz (przygotowanie fizyczne) | Alvaro Reina (trener pomocniczy) | Paco Ruiz (trener bramkarzy) | Rafa Mondragon (odbudowa fizyczna)
Taktyka
Ostatni zespół tabeli będzie dziś zdeterminowany, by zatrzymać Valencię. Malaga należy do tych klubów, które potentatom sprawiają olbrzymie problemy, zwłaszcza w meczach rozgrywanych w andaluzyjskim porcie. Jeśli Unai Emery nie przygotował swych podopiecznych na twardą i agresywną grę rywali, to Valencia może mieć dziś spore problemy ze zdobyciem kontroli nad meczem.
Według dziennikarzy Marki, formacje defensywną Malagi stworzyć dziś mają Munua - doświadczony urugwajski bramkarz, przez lata piłkarz Deportivo La Coruna, 22-krotny reprezentant kraju. W bokach obrony zagrają dziś Jesus Gamez (drugi kapitan drużyny) oraz Manu Torres, środek: Weligton i Stepanov. Cała formacja gra agresywnie i nie boi się ostrych interwencji nawet w pobliżu własnej bramki, rzuty wolne z okolic pola karnego Munui nie powinny być dziś zbytnim zaskoczeniem. W rezerwie pozostają tacy piłkarze jak Mtiliga, występujący na lewej obronie, czy Cuardado, centralny defensor.
Grę w środku pola organizować będą dziś Juanito i Apono. Pierwszy odpowiada za defensywę, drugi to dyrygent gry zespołu, łączony w lecie m.in. z Villarrreal i Valencią. Piłkarz obdarzony silnym, precyzyjnym strzałem, wykonawca stałych fragmentów. Przed nimi zagrają Duda, Luque i Baha, wszyscy bardzo niebezpieczni, szczególnie przy kontratakach. Duda zwykle szaleje na lewym bądź prawym skrzydle wkręcając mniej zwinnych obrońców w murawę, Luque chętnie schodzi do środka i szuka miejsca do strzału, a Baha najlepiej sprawdza się w biegowych pojedynkach, choć i jemu nie brak świetnej techniki i zwinności. W ataku zagrać ma osamotniony Edinho, silny i szybki brazylijski napastnik. Juan Muniz będzie mógł skorzystać jeszcze z Obinny czy doświadczonego Fernando, byłego zawodnika Betisu Sevilla, znanego ze znakomitej gry głową.
66' Pepelu (k.)