Historia
Real Valladolid zaistniał 20 czerwca 1928 roku dzięki fuzji dwóch klubów: Real Unión Deportiva i Club Deportivo Español. Pierwszym prezydentem nowego klubu został Pedro Zuloaga Manueco. Swoje pierwsze oficjalne spotkanie zespół rozegrał trzy miesiące później – 22 września 1928r., a w historycznym spotkaniu rywalami piłkarzy z Valladolid był zespół Deportivo Alaves. Spotkanie dla Valladolid zakończyło się zwycięstwem 2-1, a sam mecz rozgrywany był na najstarszym stadionie klubu – niewielkim boisku przylegającym do areny walki byków. Przeprowadzka na nowy obiekt nastąpiła w roku 1940, kiedy to miejscem domowych spotkań stał się Stadion Miejski José Zorrilla. Nowy w latach 40-stych, stał się przestarzały w 80-tych, więc w 1982 roku klub przeprowadził się na nowy obiekt, który zachował nazwę poprzednika i dziś znany jest jako Nuevo Estadio José Zorrilla. Na tym to właśnie stadionie Valencii przyjdzie stoczyć dzisiejsze spotkanie.
Pierwszy awans do Primera stał się faktem po sezonie 1947/48, kiedy to Valladolid zwycięsko zakończyło rozgrywki Segunda Division. Pierwsze lata również były nadzwyczaj udane, bowiem w sezonie 49/50 Valladolid osiąga finał Pucharu Króla, w którym przegrywa z Athletic Bilbao dopiero w dogrywce.
Od historycznego awansu do Primera Valladolid aż przez 10 lat występowało w rozgrywkach najwyższego szczebla. Degradacja przyszła w sezonie 1957/58, ale następny znowu zakończył się awansem. Trenerem zespołu był wówczas Jose Luis Saso, legendarna postać klubu, niegdyś znakomity bramkarz Valladolid, następnie trener, a także Sekretarz Techniczny, a nawet Prezydent.
Swoją przygodę z Primera Division Real Valladolid kontynuował nieustannie do roku 1961, kiedy to konkurencja w lidze okazała się zbyt wymagająca, ale po raz kolejny minął jeden tylko sezon i Valladolid znowu cieszyło się z gry w hiszpańskiej ekstraklasie. W kolejnym sezonie – 1962/63, klub trenowany przez Antonio Ramalletsesa zdołał osiągnąć czwartą pozycję w lidze, najlepszą jak do tej pory w historii klubu. Co ciekawe, kolejny sezon (1963/64) Valladolid zakończyło spadkiem, żegnając się z Primera Division aż do roku 1980. W tych latach Valladolid przeżywało prawdziwy okres posuchy, tułając się przez kilkanaście lat pomiędzy drugą i trzecią ligą hiszpańską.
Sezon 1980/81 rozpoczął nowy rozdział w historii klubu, wracającego do elitarnych rozgrywek Primera Division. 20 lutego 1982r. Real Valladolid inauguruje Nuevo Estadio Jose Zorilla, wybudowany przez władze administracyjne prowincji Valladolid. W 1988r. klub otwiera nową bazę sportową - Campos Anexos – miasteczko sportowe, które w następnych latach będzie sukcesywnie rozbudowywane.
Zanim to nastąpiło, Real Valladolid świętował swój największy tryumf – zespół wywalczył Puchar Ligii, zwyciężając w finałowej rywalizacji z Atletico Madryt. Dzięki temu, klub z Valladolid mógł uczestniczyć w rozgrywkach Pucharu UEFA. Kolejne występy w europejskich pucharach Valladolid zaliczył dzięki finałowi Pucharu Króla w sezonie 1988/89, przegrywając wprawdzie z Realem Madryt, ale uzyskując kwalifikację do Pucharu Zdobywców Pucharu. Po raz trzeci europejskie boiska piłkarze z Valladolid zdobywali w sezonie 97/98, dzięki siódmemu miejscu w poprzednich ligowych rozgrywkach.
W czerwcu 1992 roku Valladolid staje się Sportową Spółką Akcyjną (S.A.D.) i choć ówczesny sezon Valladolid zakończyło spadkiem do Segunda Division, to już w następnym roku drużyna świętowała powrót do Primera. Pierwszym prezydentem zreorganizowanego klubu został Marcos Fernández.
9 stycznia 1998 roku prezydent Marcos Fernández umiera, a pakiet jego akcji oraz klubowe stanowisko przypada jego synom: od stycznia 1998 do grudnia 1999 prezydenturę pełni Marcos Fernandez Femoselle, który władzę przekaże swojemu bratu - Angelowi Fernandezowi Fermoselle. 28 kwietnia 2000 roku rodzina Fernandez Fermoselle sprzedaje cały swój pakiet akcji (90% całości) grupie inwestorów skupionych wokół Ignacio Lewina Fernándeza Bugallala, który przez następny rok piastował urząd prezydenta klubu. 30 kwietnia 2001 roku Ignacio Lewin podaje się do dymisji, a jego następcą zostaje obecny prezydent klubu - Carlos Suárez Sureda. W sezonie 2003/04 Valladolid żegna się z rozgrywkami Primera Division, a wielokrotnie powtarzana sztuka natychmiastowego powrotu do hiszpańskiej elity tym razem się nie udaje – klub zajmuje najpierw szóstą (04/05), a rok później (05/06) dziesiątą pozycję w drugiej lidze.
Sezon 06/07 należał już jednak do Valladolid – klub w ligowych rozgrywkach tryumfuje, ustanawiając przy okazji kilka rekordów: największą liczbę zwycięstw (26), czy też najdłuższą serię bez porażki – 29 spotkań. Awans wywalczony został już po 34 kolejkach, kiedy to Valladolid na swoim koncie posiadało 74 punkty, a sezon zakończyło mistrzostwem z 88 punktami na koncie, poprawiając kolejny rekord – 82 punkty wywalczone przez Alaves w sezonie 97/98. Czwarty zespół ligi, czyli pierwszy poza strefą awansu do Primera – Ciudad de Murcia – ostatecznie stracił do lidera aż 25 punktów. W kolejnym sezonie Valladolid bezustannie oscylowało wokół strefy spadkowej, jednak ostatecznie klub zdołał uniknąć degradacji. Nie inaczej wyglądał ostatni sezon, a wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że podobnie może być i w aktualnym.Krajowe i europejskie występy od strony statystycznej
Na przestrzeni 81 lat swojej historii, Real Valladolid uczestniczył przez 39 sezonów (wliczając obecny) w rozgrywkach Primera Division, 30 w Segunda oraz 9 w trzeciej lidze, noszącej obecnie nazwę Segunda B. Przez 3 lata wojny domowej rozgrywki ligowe były zawieszone. Podczas tych 77 sezonów występów w hiszpańskich rozgrywkach, Valladolid dwukrotnie dotarł do finału Pucharu Króla (rok 1950 oraz 1989), ponadto czterokrotnie osiągał półfinał tych rozgrywek (1942, 1942, 1961, 1979). W sezonie 1983/84, Valladolid sięgnęło po Puchar Ligi. W tabeli wszech czasów Real Valladolid plasuje się na 13 pozycji, za Realem Madryt, FC Barceloną, Athletic Bilbao, Valencią, Atletico Madryt, Espanyolem, Sevillą, Realem Sociedad, Realem Saragossa, Realem Betis, Celtą Vigo i Deportivo la Coruna.
Herb i jego symbolika
1. Korona – symbol królewski, figurujący w nazwie klubu (Real)
2. Małe zamki z herbu Kastylii na czerwonym tle – symbol Kastylii
3. Pięć płomieni – pamiątka pożaru, który w 1561 roku zniszczył miasto
4. Pionowe filetowe i białe pasy – barwy klubu
5. Krzyż świętego Fernando – od 1962 roku w herbie, za zgodą Ayuntamiento de Valladolid
6. W środku herbu małe koło z literami "RV" – utworzonymi od nazwy klubu.
Klubowa maskotka: Pepe Zorrillo
Lis uzbrojony w szpadę, dzierżący w lewej ręce klubową tarczę, przypominający kastylijskiego rycerza, ubranego w duchu epoki, od 23 sierpnia 2009r. jest oficjalą maskotką klubu. Pepe Zorillo został zaprezentowany podczas XXXVII Trofeo Ciudad de Valladolid. Jak zapewnia oficjalna strona klubu, Pepe Zorrillo jest maskotką dynamiczną, sympatyczną i nieustraszoną. Swoje imię wziął od stadionu, a nawięzanie ze słynnego Zorro, z hiszpańskiego właśnie lisa, nie jest przypadkowe.
Hymn
¡¡¡Pucela, Pucela!!!
¡¡¡Aúpa el Real Valladolid!!!
El escudo que llevas en tu pecho,
llévalo con orgullo y con honor,
y defiéndelo con honra y con respeto;
peleando en buena lid,
la gloria has de alcanzar
luchando sin parar
por el Real Valladolid.
La bandera de color blanca violeta
es el símbolo de esta noble afición
y por ella has de conseguir la meta;
al viento la alzarás,
con fuerza y con tesón,
y unidos en la voz,
este grito cantarás.
¡¡¡Pucela, Pucela!!!
¡¡¡Aúpa el Real Valladolid!!!
Zespół rezerw: Real Valladolid B
Klub został utworzony w 1944r., 13 razy występował w Segunda Division B, 37 razy w Terceta. W obecnym sezonie drużynę rezerw Realu Valladolid czeka kolejny sezon w hiszpańskiej czwartej lidze - w poprzednim sezonie, w Segunda B, drużyna zajęła 19 miejsce i musiała pożegnać się z wyższym szczeblem rozgrywek.
Kadra
Bramkarze:
Javi Jimenez | Alberto
Obrońcy:
Pablo Gómez | Aridane | Rubén | Chuchi | Carlos Delgado | Raúl Navas | Yuri | Jesús Alonso
Pomocnicy:
Sergio García | Carlos Lázaro | Cabrera | Font | Iosu Villar | Durán | Navas | Néstor
Napastnicy:
Carlos | Quique | Salva | Bakari | Luisito
Stadion: Nuevo Estadio Jose Zorilla
Nuevo Estadio Jose Zorrilla został zbudowany na rozgrywane w Hiszpanii Mistrzostwa Świata w 1982r. Zastąpił Antiguo Estadio José Zorrilla z 1942r., mieszczący 15.000 widzów i na ówczesne lata bardzo przestarzały. Budowę obiektu finansowała Królewska Federacja Piłki Nożnej oraz lokalne władze administracyjne. Zajmuje powierzchnię 25 hektarów, z czego 5 jako tereny sportowe, a pozostałe 20 przeznaczono na parkingi i drogi dojazdowe.
W sobotę, 20 lutego 1982 roku, Real Valladolid odbył inauguracyjne spotkanie na nowym obiekcie z Athletic Bilbao, w dwa tygodnie po ostatnim spotkaniu na starym stadionie. Wynik mecz, transmitowany na żywo przez krajowe telewizje, na korzyść Valladolid w 84 minucie ustalił Zubizarreta.
W kwietniu 1982 roku na Nuevo Estadio Jose Zorilla rozgrywany był finał Pucharu Króla, a wyjątkowo mroźna pogoda zainspirowała madrycką prasę nadania obiektowi przydomku „stadionu zapalenia płuc”.
Początkowo obiekt pomieścić mógł 33.000 widzów, jednak w 1995 roku zmniejszono liczbę miejsc do 26.000, a sam stadion stał się pierwszym w Hiszpanii w pełni przystosowanym do nowych norm FIFA.
Kadra
Bramkarze:
1 Justo Villar | 13 Fabricio | 25 Jacobo
Obrońcy:
2 Barragán | 3 Marcos | 4 Nivaldo | 8 Baraja | 16 Pedro López | 17 Luis Prieto | 24 César Arzo
Pomocnicy:
5 Medunjanin | 6 Pelé | 7 Nauzet | 10 Borja | 12 Asier | 14 Héctor Font | 18 Álvaro Rubio | 19 Jonathan Sesma | 20 Canobbio | 21 Sisi | 23 Marquitos
Napastnicy:
9 Manucho | 11 Bueno | 22 Diego Costa
Transfery
Letnie okienko transferowe:
Przybyli: Barragán (Deportivo)| Nauzet (Las Palmas) | Héctor Font (Osasuna) | Nivaldo (Umm-Salal) | Fabricio (Deportivo) | Bueno (RM Castilla) | Manucho (Manchester United) | Arzo (Villarreal) | Marcos (Villarreal) | Sisi (Recreativo)
Wypożyczeni: Diego Costa (Atlético) | Pele (Porto)
Koniec wypożyczenia: Jacobo (Getafe) | Asier (Xerez) | Alvaro Antón (Numancia)
Odeszli: Alberto | Iñaki Bea (Murcia) | Vivar Dorado (Albacete) | Víctor (Cartagena) | Oscar Sánchez (Murcia) | Asenjo (Atlético) | García Calvo | Kike (Salamanca) | Pedro León (Getafe)
Wypożyczeni: Alvaro Antón (Recreativo) | Ogbeche (Cádiz)
Koniec wypożyczenia: Nano (Betis) | Oldoni (At. Paranaense) | Aguirre (Lanús) | Escudero (Villarreal) | Goitom (Murcia)
Valladolid to najbardziej aktywny hiszpański zespół wakacyjnego okresu transferowego. Lista transferowa zawiera 15 nazwisk piłkarzy kupionych, wypożyczonych i wracających do klubu po zakończonych wypożyczeniach, 14 piłkarzy odeszło z klubu na dobre, dwóch przynajmniej na najbliższy sezon. Jose Luis Mendilibar będzie musiał niemal całkiem od nowa poukładać swój zespół, ale przynajmniej będzie miał w czym wybierać.
Odejście dwójki piłkarzy: Sergio Asenjo i Pedro Leona - mogłoby zostać uznane za niepowetowaną stratę... ale klub zdołał znaleźć odpowiednich zmienników - z Getafe powrócił Jacobo, bramkarz bardziej doświadczony od Asenjo i też niezwykle solidny, zaś sprowadzenie Sisi'ego i Marquitosa powinno rozwiązać problem skrzydeł.
Kompletnie przebudowano atak. Zainwestowano w młodzież - przybyli Bueno i Diego Costa, doświadczenie ma wnieść Manucho. Wspomagani przez skrzydłowych - Sesmę, Sisiego, Marcosa - mogą tworzyć naprawdę groźną formację. Szczególnie, jeśli dojdzie do tego zwiększone zaangażowanie w meczach przed własną publicznością.
Do interesujących transferów zaliczyć można Hectora Fonta i Cesara Arzo, znanych z występów w Osasunie oraz Recreativo. Pierwszy z nich to uniwersalny zawodnik, który nie mógł jednak na dłużej zagościć na żadnej pozycji podstawowej jedenastki z Pampeluny, Arzo jest obiecującym stoperem. Wydawało się nawet, że dostanie szansę od Ernesto Valverdę i zostanie na El Madrigal, ale ostatecznie lokalny rywal Valencii uznał, że skazywanie na ławkę zdolnego gracza hamowałoby rozwój jego kariery.
Trudno już teraz wyrokować, czy tak drastyczna wymiana składu przyniesie dobre owoce, ale trzeba pamiętać, że nie jest to przypadkowa zbieranina przeciętnych piłkarzy - niektórzy z nich mogliby z powodzeniem walczyć o miejsce w podstawowej kadrze bogatszych zespołów.
Trener: Jose Luis Mendilibar
Jose Luis Mendilibar zaczynał jako piłkarz, ale w tej roli oszałamiającej kariery raczej nie zrobił. Karierę trenerską zaczyna na przełomie wieków, trenując młodzieżowe zespoły Athletic Bilbao. Później zatrudniany przez kilka baskijskich klubów, pierwszy większy tryumf świętował z Eibarem, awansując w 2004 roku do Primera Division. Dobre wyniki skłoniły działaczy Athletic Bilbao do powierzenia mu roli pierwszego szkoleniowca, ale stolicę Baskonii opuścić musiał dosyć szybko, ze względu na słabe wyniki. Zatrudniony przez Valladolid, zdołał w rekordowym stylu zwyciężyć w rozgrywkach Segunda Division. W dwóch poprzednich sezonach Valladolid zdołało uniknąć degradacji, pokazując w niektórych spotkaniach niesamowitą wolę walki i wielkie zaangażowanie.
Taktyka
W bramce w dzisiejszym meczu na pewno stanie Jacobo, bohater ostatniego meczu z Almerią, w którym uratował swojej drużynie bezbramkowy remis. Pokonanie Jacobo bywa mocno problematyczne, nawet dla klasowych łowców bramek.
Na prawej stronie obrony zagra Pedro Lopez, były piłkarz Valencii Mestalla, swego czasu jeden z kandydatów na zmiennika bądź następcę Miguela Brito. Po przeciwnej stronie boiska wybiegnie Marcos, 35-letni wychowanek Realu Madryt, od 1995r. w barwach Realu Valladolid, często z opaską kapitana na ręku. Środek defensywy stworzą Luis Prieto - doświadczony baskisjki stoper - oraz Javier Baraja, młodszy brat piłkarza Valencii, Rubena. Javier Baraja zwykle nie jest podstawowym piłkarzem zespołu, ale czerwona kartka Nivaldo w meczu z Almerią otwiera przed nim szansę na występ.
Trudno powiedzieć kto wystąpi na prawym skrzydle. Być może będzie to Nauzet, ale równie dobrze zagrać tam może któryś z lewoskrzydłowych - Sesma bądź Marquitos. Obydwaj szybko biegają i są dosyć zwrotni, mogą być groźni w błyskawicznych kontrataktach. Za przeszkadzanie w środkowej strefie boiska odpowiadać dziś mają Rubio i Borja. Pierwszy z nich to piłkarz bardziej kreatywny, często posyła prostopadłe podania, Borja to raczej człowiek od zadań defensywnych. Po odejściu Vivara Dorado, stałego partnera Alvaro Rubio z poprzedniego sezonu, to wlaśnie Borja ma być podstawowym graczem środka pola w tym sezonie.
Bueno, albo Manucho - ktoś z nich zagra dziś w ataku. Przed dwoma tygodniami szansę dostał Manucho, ale nie zdołał on pokonać Diego Alvesa. Być może teraz swą szansę dostanie sprowadzony za 2,5 M € wychowanek Realu Madryt.
Stwierdzenie, że Valencia nie jest zdecydowanym faworytem w dzisiejszym meczu ocierałoby się o groteskę. Podopieczni Unaia Emery'ego powinni odnieść dziś przekonujące zwycięstwo, ale nie mogą zapominać, że piłkarze Realu Valladolid zagrają swą ulubioną taktyką, z powodzeniem stosowaną na silniejszych rywali - na zwiększonych obrotach, agresywnie i nieustępliwie. Widok piłkarzy Mendelibara pod bramką Moyi czy Cesara nie będzie czymś przesadnie zaskakującym. Pełna koncentracja potrzebna jest szczególnie obrońcom, narażonym na groźne wycieczki skrzydłowych Valladolid. Wykorzystany przez nich błąd mogłoby być później trudno odrobić. Może jednak zrozumiały w drugiej kolejce brak zgrania zespołu sprawi, że Valencia bez większego wysiłku zainkasuje komplet punktów.
66' Pepelu (k.)