Historia
W 1900. roku student inżynierii Angel Rodriguez wraz z grupą przyjaciół zakłada klub, który miał być hiszpańską odpowiedzią na powstające w okolicy zespoły, tworzone przez zagranicznych studentów. Nowy zespół nosi nazwę Sociedad Espanyola de Football (Hiszpański Związek Piłkarski), wyraźnie akcentującą podstawową cechę odróżniającą go od założonej rok wcześniej FC Barcelony: w pierwszych latach istnienia dzisiejszego Espanyolu zespół tworzyli głównie młodzi Katalończycy, FC Barcelona w swych szeregach posiadała sporą kolonię angielskich studentów.
Pierwsze lata istnienia
W 1901 roku działacze klubu dokonują kosmetycznej zmiany w nazwie, tworząc Club Español de Foot-Ball. Pierwsze lata XX wieku upłynęły pod znakiem kształtowania się pierwszych czasem spontanicznie organizowanych rozgrywek, głównie lokalnych, z czasem – o zasięgu krajowym i strukturze pucharowej. Espanyol dysponuje wówczas swoje pierwsze mecze, ale znaczniejszych osiągnięć nie świętuje. W 1906 roku następuje kres istnienia pierwszej postaci klubu, bowiem większość zawodników-studentów porozjeżdżała się po kraju, by zażywać nauk na innych uniwersytetach, pozostali w Katalonii przeszli do X Sporting Club bądź nowoutworzonego Club Espanyol de Jujitsu. W 1909 piłkarze byłego Espanyolu wracają, łączą się z klubami będącymi spadkobiercami pierwszego Espanyolu i reaktywują poprzedni klub, znany od 1910 roku jako Club Deportivo Español. Zawodnicy zmieniają też wówczas barwę strojów, zostawiając na zawsze żółte trykoty, a przybierając biało – niebieski, których kolory pochodzą tarczy herbowej admirała Roger Lauria, słynnego pogromcy francuskiej floty spod Formigues.
W 1912 r. Jego Wysokość Król Alfons XIII zezwolił katalońskiemu zespołowi dołożyć do nazwy klubu tytuł \"Real\" (Królewski), polecił także użycie korony, która do dzisiaj widnieje na klubowym herbie. W następnych latach klub doczekał się pierwszych bogatych sponsorów – podporę finansową stanowili Evelí Doncos i Genaro Riva, którzy w latach dwudziestych za 170.000 peset zakupią plac przy Can Rabia, gdzie w 1923 roku odbędzie się inauguracja nowego stadionu – Estadio de Sarriá, zastępującego pierwsze boisko, znajdujące się przy ulicy Muntaner. Z czasem, Estadio da Sarria stanie się miejscem mitycznym, gdzie Espanyol święcił będzie swoje pierwsze znaczące tryumfy.
Początki ligi, wojna, pierwsze tryumfy
W 1929 roku debiutują rozgrywki ogólnokrajowej ligi, a Espanyol zdołał zakwalifikować się do Primera Division. Do dziś jest jedynym klubem, który swój pierwszy sezon zaczynał właśnie od Primera, a nigdy nie dane było mu tryumfować w tych rozgrywkach. W czasie wojny domowej w Hiszpanii piłkarze rozgrywali różnego rodzaju turnieje za granicami kraju – w Maroko, a nawet w obu Amerykach, ale zabrakło ciągłości ogólnokrajowych rozgrywek. Przez lata wojny zginęło ponad sześćdziesięciu działaczy i piłkarzy Espanyolu, ale na gruzach zniszczonej przez walki struktury odbudowano klub, który w 1940 roku zdobył tryumfował w pierwszych po wojnie rozgrywkach Pucharu Króla. W latach sześćdziesiątych klub uczestniczy w debiutuje w europejskich pucharach. Po dosyć nieszczęśliwych latach pięćdziesiątych, był to czas względnych sukcesów klubu. Słynna na całą Europę stała się wówczas tzw. „piątka delfinów”, piłkarzy formacji ofensywnych, którą w zasadzie tworzyła szóstka graczy - Amas, Marcial, Cayetano Re, Rodilla, José María y Miralles.
Pierwszy finał Pucharu UFEA i przeobrażenia strukturalne Początek lat osiemdziesiątych nie napawał zbytnim optymizmem, ale z czasem graczom Espanyolu wiodło się coraz lepiej. W 1988 roku zespół prowadzony przez Javier Clemente dochodzi do finału Pucharu UEFA, ulegając w karnych Bayerowi Leverkusen. Był to czas takich graczy jak Tintín Márquez, Ernesto Valverde, Pichi Alonso, John Lauridsen czy Thomas N\'Kono. W następnych latach klub notuje krótkotrwałe pobyty w Segunda Division, jednak dosyć szybko wraca do rozgrywek najwyżej klasy. W 1992 roku zgodnie z obowiązującymi przepisami staje się Sportową Spółką Akcyjną (Sociedad Anónima Deportiva – SAD), dwa lata później przyjmuje FC Cristinenc jako zespół rezerw, figurujący pod nazwą RCD Espanyolu B. W 1997 roku sprzedany klub ratuje swoje finanse sprzedając Estadio Sarriá, a od tego momentu swoje mecze rozgrywa na Stadionie Olimpijskim Montjuic.
XXI wiek – złote lata
W pierwszych latach dwudziestego wieku Espanyol bytuje głównie w dolnych częściach tabeli, choć w 2000 roku zdołał wygrać Puchar Króla. Przełom następuje w sezonie 2005/06, kiedy to klub prowadzony przez Miguela Angela Lotinę jednym punktem przegrywa możliwość gry w Lidze Mistrzów. W 2006 roku Espanyol tryumfuje w Pucharze Króla, rok później przegrywa z Sevillą w finale Pucharu UEFA, a za twórcę międzynarodowych sukcesów uchodzi były zawodnik drużyny a ówczesny trener – Ernesto Valverde. Początek kolejnego sezonu był dla Espanyolu bardzo udany, mniej więcej w połowie rozgrywek klub zaczął notorycznie rozczarowywać, co skłoniło Valverde do złożenia dymisji. Jego następcą został Bartolome Marquez Lopez, zmieniony później na Jose Manuela Esnala. Dopiero jednak były piłkarz, Mauricio Pochettino, zdołał ustabilizować formę zespołu i oddalić widmo degradacji. 8 sierpnia 2009 roku cały piłkarski świat pogrążył się w żałobie - nowy kapitan Espanyolu, Dani Jarque, zmarł na zawał serca.
Zespół rezerw: Espanyol B
Espanyol B występuje w trzeciej grupie Segunda Division B, dzięki pewnemu zwycięstwu w ubiegłorocznych rozgrywkach w piątej grupie Terceta Division. Rezerwy Espanyolu radzą sobie nieco lepiej niż drugi zespół Valencii, występujący w tej samej grupie - Espanyol B z 16. punktami po 18. kolejkach zajmuje 16. pozycję, Valencia Mestalla plasuje się na miejscu 19. z 10. punktami na koncie.
Aktualny skład
Bramkarze: Víctor Ibáñez | Dinu
Obrońcy: Óscar Reyes | Yago | Víctor Ruiz | Ángel | Savall | Pablo Camacho | Dídac | Brachi | Aitor
Pomocnicy: Juanjo Ciércoles | Creus | Baena | Tai | Javi López | Max | Canario | Tito | Sergio Ginés
Napastnicy: Pedraza | Chuli | Enric | Lucas Porcar | Dani López | Luismi
Sztab szkoleniowy: Óscar Perarnau Figueras (trener) | Jaume Bartrés Arenas (przygotowanie fizyczne) | Javier García Cabrera (trener bramkarzy) | Julio Romero Gonzales (lekarz) | Joan Aranda Llanes (delegat) | Ramon Alfos Oliva | Manolo García Ramírez | Carles Roca Brillas | Satoshi Maejima | Francesc Matllo Sirera
Statystyki:
Sezonów w 1ª: 74
Sezonów w 2ª: 4
Miejsce w tabeli historycznej: 6º
Najlepsze miejsce w lidze: 3º (sezony: 32-33, 66-67 i 86-87)
Najgorsze miejsce w lidze: 18º (sezon 92-93)
Stadion: Estadio Cornellá-El Prat
Od 1997 do 2009 roku swoje domowe spotkania Espanyol rozgrywał na 5-gwiazdkowym Estadio Olimpico de Montjuïc. Stadion zbudowany został w 1929 roku, gruntownie przebudowany, był obiektem Igrzysk Olimpijskich rozgrywanych w Barcelonie w 1992r. Mógł pomieścić 56.000 widzów.
W obecnym sezonie zainaugurowano nowy, 40-tysięczny, 4-gwiazdkowy Estadio Cornellá-El Prat. Obiekt zajmuje powierzchnię 36.000 m², z parkingiem na 3.278 samochodów, centrum handlowym i restauracjami. Na dachu stadionu zamontowano baterie słoneczne, które zapewniają elektryczność (klub sprzedaje nadwyżki energii, szacując roczne zyski z tego tytułu na 600k €) oraz ogrzewają wodę. Całkowity koszt budowy stadionu wyniósł około 55M €.
Kadra:
Bramkarze:
1 Kameni | 13 Javi Ruiz | 25 C. Álvarez
Obrońcy:
2 Chica | 3 D. García | 5 Pillud | 12 Roncaglia | 16 Nico Pareja | 18 Forlín | 30 Víctor Ruiz
Pomocnicy:
4 J.Márquez | 7 Nakamura | 9 De la Peña | 11 J.Verdú | 19 F. Marqués | 22 Moisés | 37 Baena
Napastnicy:
8 Callejón | 10 Luis García | 14 Sahar | 20 Coro | 23 Tamudo | 24 Ivan Alonso
Transfery
Przybyli:
Kupieni:Verdú (Deportivo) | Ben Sahar (Chelsea) | Nakamura (Celtic Glasgow) | Iván Pillud (Tiro Federal) | Forlín (Boca Juniors) | Marqués (Iraklis)
Wypożyczeni:Roncaglia (Boca Juniors)
Koniec wypożyczenia:Julián López (Panthraikos) | Wellington (Iguaçú) | Flamengo | Jonathan Soriano (Albacete)
Odeszli:
Sprzedani: Lacruz | Rufete (Hércules) | Torrejón (Racing) | Sergio Sánchez (Sevilla) | Finnan | Jonathan Soriano (Barça At.)
Wypożyczeni: Wellington (Panionios) | Jonatas (Botafogo) | Valdo (Málaga) | Beranger (Las Palmas) | Román (Tenerife) | Ángel (Rayo Vallecano) | Sielva (Cartagena)
Koniec wypożyczenia: Nené (Mónaco)
Trener: Mauricio Roberto Pochettino Trossero
Młody, 37-letni Mauricio Pochettino to były piłkarz Espanyolu, PSG i Bordoux, debiutujący w roli szkoleniowca w poprzednim sezonie i od razu rzucony na głęboką wodę - za zadanie miał utrzymać w lidze pogrążony w rozsypce zespół. Pochettino spisał się na medal - Espanyol skończył sezon na 10 miejscu. Jako piłkarz, Pochettino świętował największe sukcesy właśniez Espanyolem, dwukrotnie wygrywając Puchar Króla (2000 oraz 2006), doskonale zna znaczą część obecnego składu. Ponad 250-krotnie bronił barw klubu, oraz dwudziestokrotnie reprezentacji Argentyny. W poprzednim sezonie zdołał obronić Espanyol przed piątą w historii degradacją, w obecnym ma trzymać zespół z daleka od strefy spadkowej.
Asystenci: Feliciano Di Blasi (koordynator) | Joan Carrillo Milán (drugi trener) | Thomas N'Kono (trener bramkarzy) | Toni Borrell Fabré (asystent techniczny) | Ramón Catalá Peiró (przygotowanie fizyczne) | José María Calzón Calzón (delegat)
Służby medyczne: Miguel Ángel Cervera Jiménez (szef) | Jordi Marcos Morta (lekarz) | Manuel González Postigo (rekonwalescencja) | Ignacio Torreño Jarabo (rekonwalescencja) | Ramón Valls Roig (fizjoterapia) | Oriol Mas Díaz (fizjoterapia) | Manel Meca Valverde (fizjoterapia) | Xavier Elain (fizjoterapia) | David Hermoso Ahijado (masażysta) | Jordi Pérez de Jesús | Miguel Ángel Carrasco Pitarch
Taktyka
Trudno jednoznacznie ocenić Espanyol. To bodaj najbardziej nieprzewidywalny zespół w całej Primera Division. Dobre mecze przeplatają fatalnymi, potrafili przegrać na własnym boisku z Racingiem 4-0. Z Valencią nie powinni jednak odpuścić, bowiem na silniejszych rywali zawsze bardziej się motywują.
W bramkce oczywiście Carlos Kameni, który obniżkę formy z poprzedniego sezonu ma już dawno za sobą - Kameruńczyk znów wrócił do świetnej dyspozycji i pokonanie go nastarcza wielu problemów. Obronę tworzyć ma czwórka stosunkowo młodych defensorów: w środku Forlin i Pareja, na bokach Chica i Rancoglia. Niemal w całości argentyńska formacja - tylko Chica jest Hiszpanem - nie powinna popełnić większych błędów, a mimo braku doświadczenia (Forlin, Rancoglia) mogą stanowić skuteczną zaporę dla ofensywy Valencii.
W środku pomocy zagrać dziś mają Moises, Marquez - odpowiadający za defensywę - i Verdu, były piłkarz Deportivo, który będzie wspierał wysuniętego Callejona.
Najczęściej pod bramką Cesara zobaczyć będzie można Coro i Luisa Garcię - zarówno zwinnych skrzydłowych, jak i skutecznych egzekutorów - oraz wspomnianego już Callejona, niezwykle szybkiego i pewnego w dryblingu napastnika. To właśnie on oraz Luis Garcia mogą sprawić najwięcej kłopotów defensorom Valencii.
W odwodzie Pochettino pozostanie m.in. izraelski napastnik Ben Sahar, kreatywny skrzydłowy Shunshuke Nakamura czy Raul Tamudo, żywa legenda Espanyolu. Każdy z nich może sporo wnieść do gry dzisiejszych rywali Valencii.
Domowego meczu z Espanyolem nie można jednak nawet zremisować, jeśli chce się myśleć o walce w przyszłorocznej Lidze Mistrzów. Wszyscy główni rywale Valencii grają w tej kolejce teoretycznie trudniejsze spotkania, dlatego nie wolno zmarnować kolejnej szansy na możliwe odrobienie straty do liderów i ucieczkę grupie pościgowej, w której prym wiodą Deportivo, Mallorca i wracający do gry Villarreal.
66' Pepelu (k.)