PREZENTACJA RYWALA: Osasuna Pampeluna

Historia

Założenie i początki

Istnieje pewna niewielka rozbieżność w określeniu dokładnej daty założenia klubu – 24 października 1924r. w dzienniku El Pueblo Navarro pojawiła się wzmianka o nowym klubie z Pampeluny – Osasunie, który rozegrał swoje pierwsze spotkanie – zremisował z Regimiento de la Constitución 1:1. Natomiast oficjalnie klub został zarejestrowany 17 listopada 1920r., jako efekt fuzji dwóch miejskich klubów – Sportiva oraz New Club Pampeluna. Nazwa „Osasuna” – zaproponowana przez Benjamína Andoaina Martíneza - pochodzi z języka baskijskiego i oznacza „zdrowie” bądź „siłę”.

W pierwszym sezonie Osasuna rozegrała 22 spotkania, z czego 11 zdołała wygrać, 6 zremisować, a w 5 uznać musiała wyższość rywali. Piłkarze nowego klubu z Pampeluny zdobyli w sumie 42 bramki, sami tracąc 34. 21 maja 1922 roku Osasuna rozgrywa inauguracyjne spotkanie na Campo de San Juan.

Awans do Primera

W sezonie 1931-32 Osasuna awansuje do Segunda Division, po zwycięskim sezonie w Segunda B, kończąc rozgrywki z 12 punktami w 8 spotkaniach – z pięcioma zwycięstwami, dwoma remisami i jedną porażką (zwycięstwo gwarantowało 2 punkty). Kolejne lata to równie dobra gra Osasuny, która zaowocowała historycznym awansem do Primera Division w sezonie 1934-35. W tym samym roku klub dociera do półfinału rozgrywek Pucharu Króla.

Długi czas posuchy

Lata 1943-60 to okres bardzo niestabilnej gry klubu, który nawet do Terceta Division, by kilkakrotnie wracać i na nowo spadać z Primera Division.

2 września 1967 roku na nowym obiekcie – Estadio El Sadar - odbywa towarzyskie spotkanie Realu Saragossy z Portugalską Vitórią Setúbal. Następnego dnia swój pierwszy mecz na El Sadar rozgrywa Osasuna, wygrywając z Portugalczykami 3-1.

Sezon 1985-86 przyniósł długo wyczekiwane sukcesy - Osasuna po raz pierwszy w historii uczestniczy w Pucharze UEFA, dzięki zajęciu 6 pozycji w lidze.

Ostatnia dekada

4 czerwca 2000 roku Osasuna po raz kolejny wraca do Primera Division, dzięki zwycięstwie 2-1 w barażowym spotkaniu z Recreativo Huelva. Od tej pory Osasuna z rozgrywkami Primera Division już się nie rozstawała.

11 czerwca 2005r. po raz pierwszy w historii rozgrywa finał Pucharu Króla, ostatecznie ulegając po dogrywce Realowi Betis 1-2. W grudniu tego samego roku Osasuna zmienia nazwę stadionu na Reyno de Navarra, która promować ma region i rozwój turystyki, w zamian za co klub zostaje częściowo finansowany przez władze prowincji.

W sezon 2005/06 Osasuna zostaje rewelacją ligi, na półmetku zajmując nawet drugie miejsce, ostatecznie kończy rozgrywki na czwartej pozycji, zapewniając sobie udział w eliminacjach do Ligii Mistrzów. Opuszczona po sezonie przez trenera Javiera Aguirre – twórcę sukcesów klubu – przegrywa rywalizację z Hamburgiem i w fazie grupowej nie występuje, ale brak sukcesu wetuje sobie w Pucharze UEFA, docierając aż półfinału rozgrywek, po drodze eliminując takie kluby jak Glasgow Rangers czy Bayer Leverkusen. Walkę o finał przegrywa z Sevillą, późniejszym tryumfatorem turnieju.

O włos od degradacji

Ostatnie dwa lata nie były już tak udane dla baskijskiego klubu. W sezonie 2007/08 Osasuna do ostatnich minut 38. kolejki walczyła o utrzymanie. W decydującym dniu doszło do korespondecyjnych pojedynków. Utrzymania pewne nie były Osasuna i Saragossa, szansę na grę w Pucharze UEFA zachowały Racing i Mallorca. W ostatniej kolejce Mallorca grała z Saragossą, zaś Racing z Osasuną. Zwyciężyły kluby znajdujące się wyżej w tabeli, co uszczęśliwiało Racing i Osasunę. Saragossa pozostała w strefie spadkowej, a Mallorca nie zdołała wyprzedzić kantabryjskiej ekipy.

Przed rokiem Osasuna znów cudem uniknęła spadku. Po 37 kolejkach zajmowała 18 miejsce i miała przed sobą mecz z wicemistrzem kraju, Realem Madryt. O ligowy byt walczyły jeszcze Betis i Valladolid - w bezpośrednim pojedynku, a także Getafe i Sporting. Po emocjonującym boju Osasuna pokonała Real 2-1, a Betis tylko zremisował u siebie z Valladolid, przez co znalazł się w strefie spadkowej, przegrywając utrzymanie różnicą jednej bramki.

Aktualny sezon nie powinien być tak ciężki i dramatyczy dla Osasuny. Los Rojillos po 10. kolejkach zajmują 10 pozycję z 12 punktami na koncie. Jeden z nich wydarty został Barcelonie - Osasuna i Valencia to jedyne drużyny, które w tym sezonie nie przegrały w lidze z Barceloną.

Statystyki

Sezonów w 1ª: 31

Najlepsze miejsce w 1ª: 4 (4 (sezon 90/91 oraz 05/06)

Najgorsze miejsce w 1ª:20 (sezon 93/94)

Sezonów w 2ª: 33

Najlepsze miejsce w 2ª: 1 (sezony 52/53, 55/56 i 60/61)

Sezonów w 2ªB 12

Zawodnicy z największą liczbą występów: astañeda (349), Bustingorri (314), Pepín (247)

Najwięcej rozegranych minut: Castañeda (30.090), Bustingorri (26.702), Pepín (21.829)

Najwięcej bramek: Sabino (57), Urban (45) Echeverría (36)

Najwięcej czerwonych kartek: Rípodas (6), Echeverría (4), Moha (4)

Największe wygrane: domowa: Osasuna 6-0 Betis (1936/1937) | wyjazdowa: Betis 0-5 Osasuna (2006/07)

Największe porażki: domowa: Osasuna 1-8 Athletic (1958/59) | wyjazdowa: R. Madryt 8-0 Osasuna (1958/59)

4-krotny udział w Pucharze UEFA (85/86, 91/92, 05/06 i 06/07)

Udział w eliminacjach Ligii Mistrzów (06/07)

Najlepszy klub grudnia 2006r. według IFFHS.

Zespół rezerw: Osasuna B

Klub został założony w 1964 roku jako zespół rezerw Osasuny Pampeluny. Początkowo istniał pod nazwą Osasuna Promesas. Od sezonu 1987/88 nieprzerwalnie gra w Segunda Division B. Poprzedni sezon Osasuna B skończyła na 13 miejscu. Rekordowa pozycja to miejsce drugie - w sezonach 1990/91 i 1995/96.

Aktualny skład:

Bramkarze: Andres Fernandez Moreno | Ignacio Zabal Almazan | Imanol Elias Ayllon

Obrońcy: Molo | Jose Ignacio Martinez | Richi | Ekhi Senar Rekondo | Daniel Palacios Lumbreras

Pomocnicy:Miguel Etayo Olza | Javier Fernandez Annunziata | Asier Bariain Munoz | Roberto Torres Morales | Antxon Muneta Bledarrain | Lander Gabilondo Bernal | Xavier Boniquet Rodriguez | Alex Fernandez Jofresa | Alan Baro Calabuig | Jose Sota Bernard | Alvaro Castiella Sanchez | Imanol Eslava Arce | Jose Angel Gascon Martin

Napastnicy: Oscar Vega Salinas | Alvaro Jose Libano Garcia | Manuel Omwu Villafranca

Sztab szkoleniowy: Angel Miguel Merino Torres (trener) | Ángel Lekunberri García (drugi trener) | Joaquin Solchaga Bobadilla (delegat) | Ramón Mendioroz San Juan (delegat) | Javier Cipriain Urmendia (lekarz) | José Manuel Martínez Segura (lekarz) | Asier Los Arcos Larumbe (przygotowanie fizyczne) | Roberto Santamaría (trener bramkarzy) | Andres Ocampo Garcia (utillero) | Carlos Encaje Iribarren (fizjoterapeuta) | Pablo Suarez (fizjoterapeuta)

Stadion: Reyno de Navarra

Ostatni mecz na Campo de San Juan Osasuna rozegrała 7 maja 1967 roku. 7 maja 1965 roku specjalny komitet Socios Compromisarios podjął decyzję o sprzedaży terenów po starym obiekcie i w kwietniu 1966 roku tereny te nabyte zostały przez Sociedad Navarra SA, za kwotę 40 mln peset. Pieniądze były niezbędne do budowy nowego, większego obiektu, na którym należało też zainstalować oświetlenie.

Za teren pod nowy obiekt klub zapłacił 10M peset, zaś prace konstrukcyjne kosztowały 51M. Prócz wpływów ze sprzedaży starego stadionu, Osasuna musiała szukać wsparcia w bankach.

Budowa trwała 11 miesięcy, a na do wzniesienia obiektu zużyto 14.000 metrów sześciennych betonu zbrojonego 500 tonami stali, a dodatkowe 350 ton stali zużyto na budowę zadaszenia nad obiektem. Stadion Reyno de Navarra miał mieścił wówczas 25.000 widzów, ale miejsc siedzących było tylko 7.000.

Inauguracja nowego stadionu odbyła się w 2 września 1967 roku, a w spotkaniu zagrały ekipy Realu Saragossy oraz Vitorii Setúbal. Uroczystego otwarcia w towarzystwie projektanta obiektu – Tomasa Arrarasa dokonał ówczesny prezydent Osasuny - Jacinto Saldise. Następnego dnia po raz pierwszy na murawę Estadio El Sadar – tak wówczas jeszcze nazywał się stadion – wybiegli gracze Osasuny, podejmując piłkarzy Vitorii.

Pierwszą lekką modyfikację na El Sadar wprowadzono w sezonie 77/78, montując ogrodzenie, jakiego wymagał nowy regulamin ligowych rozgrywek. Nową trybunę dobudowano w roku 1989, kosztem 561 mln peset, a rozbudowany obiekt mieścił 30.000 widzów. Po wprowadzeniu nowych przepisów przez kierownictwo UEFA, wedle których stadiony mogły posiadać jedynie miejsca siedzące – pojemność El Sadar zmalała do 20.000 miejsc. Na przełomie wieków rozbudowano nieco infrastrukturę stadionu, przeniesiono i zmodernizowano salę konferencyjną, otwarto kilka restauracji. Gruntowne prace remontowe wykonano w roku 2003, dokonano wówczas szeregu modernizacji, m.in. podniesiono wszystkie trybuny, wymieniono krzesełka, czy zainstalowano nowe telebimy. Nowa nazwa – Reyno de Navarra – funkcjonuje od 2005 roku i nazwiązuje do historycznego regionu.

Kadra

Bramkarze:

1 Ricardo | 13 Roberto | 26 Andres Fernandez

Obrońcy:

2 Cesar Azpilicueta | 3 Nacho Monreal | 4 Miguel Flaño | 5 Roversio | 14 Josetxo | 15 Oier | 23 Sergio

Pomocnicy:

6 Javad Nekounam | 7 Ludovic Delporte | 8 Masoud | 10 Patxi Puñal | 12 Juanfran | 17 avier Camuñas | 19 Javier Calleja | 21 Krisztian Vadócz | 22 Rúper | 24 Jokin Esparza

Napastnicy:

9 Javier Portillo | 11 Walter Pandiani | 16 Jorge Galán | 18 Dady | 20 Carlos Aranda | Nicolas Medina

Transfery:

Przybyli:

Kupieni:Camuñas (Recreativo) | Aranda (Numancia) | Calleja (Malaga)

Wypożyczeni:Esparza (Huesca) | Erice (Cadiz) | Nico Medina (Huesca)

Odeszli:

Sprzedani:Tiago Gomes (Belenenses) | Ezquerro | Plasil (Bordeaux) | Cruchaga | Javier Flaño (Numancia) | Héctor Font (Valladolid) | Margairaz (Zúrich)

Wypożyczeni: Kike Sola (Numancia)

Koniec wypożyczenia: Sunny (Valencia)

Bolesna może być strata Plasila – Francuz razem z Nekounamem stanowił trzon zespołu. Czech zwiał do Francji, ale – na szczęście dla zespołu – Javad odrzucił zakusy Villarreal i wyżej ceni sobie opaskę kapitańską w Pampelunie, niż walkę o miejsce w składzie Żółtej Łodzi. Ofensywę znacząco wzmocni Camunas, doświadczony atakujący skrzydłowy, bardzo niebezpieczny przez swą szybkość, technikę i celny strzał. Aranda to też świetny nabytek – szybki, silny, świetny technicznie i bardzo waleczny doskonale wpisuje się w styl zespołu.

W defensywie pożegnano Javiera Flano, ale boków obrony Osasunie może zazdrościć połowa ligi. Przynajmniej na ten sezon zostaną Azpilicueta i Monreal, choć chętnych na dobry interes nie brakowało. Nikt nie zapłacze po Hectorze Foncie, choć często zajmował on jakąkolwiek wolną pozycję na boisku, to nigdy nie utrzymał żadnej na stałe.

Trener: Jose Antonio Camacho

Piłkarska legenda, były defensor Realu Madryt, w którym występował przez prawie 20 lat. 9 razy świętował zdobycie mistrzostwa kraju, dwukrotnie tryumf w Pucharze UEFA. Pracę trenerską zaczynał w Realu - prowadził zespół juniorów oraz pracował jako asystent pierwszego trenera. Po roku przeniósł się do podmadryckiego Rayo Vallecano, debiutując w 1993r. jako samodzielny trener drużyny. W kolejnych latach trenował Espanyol, Sevillę (obydwa zespoły wprowadził do Primera Division). W 1998r. dostał pracę w Realu, ale szybko zrezygnował z powodu konfliktu z prezesem Lorenzo Sanzem. W tym samym roku przejął po Javierze Clemente reprezentacje Hiszpanii, którą dowodził przez 4 lata. W Euro 2000 i MŚ 2002 doprowadził Hiszpanię do ćwierćfinałów rozgrywek. Po mundialu w Korei i Japonii podał się do dymisji i przyjął posadę trenera Benfiki Lizbona. W dwa lata zdobył z nią dwukrotnie wicemistrzostwo kraju i Puchar Portugalii. W 2004r. znów wrócił do Realu, ale ppnownie szybko zrezygnował, tym razem z powodu słabej postawy jego podopiecznych. Z tego samego powodu zrezygnował z pracy w Benfice, do której wrócił w 2007r. We wrześniu następnego roku przyjął posadę trenera Osasuny.

Asystenci: Pepe Carcelén (drugi trener) | Alfredo Sánchez Benito (trzeci trener) | Javier Vicuña Urtasun (trener bramkarzy) | Joshe Viela Urtasun, Pamplona (przygotowanie fizyczne) | Josu Sesma (odbudowa fizyczna) | Patxi Cipríain Urmendia (szef lekarzy) | José Manuel Martínez (lekarz) | Pedro Del Villar (fizjoterapeuta) | Javier Eransus (fizjoterapeuta) | Iñaki Ibáñez Sagardoy (delegat) | José Ramón Ozcoidi Ayerra (utillero).

Taktyka

Bogate merytorycznie raporty medyczne oficjalnego serwisu Osasuny z ostateniego tygodnia nie napawały fanów Rojillos optymizmem, ale znaczna część chorych i kontuzjowanych graczy wróciła już do zdrowia. Z piłkarzy pierwszego składu z Valencią może nie zagrać Monreal, niedawny debiutant w narodowej kadrze Vicente del Bosque.

Najgroźniej, prócz stadionu i dziesiątek tysięcy fanatycznych kibiców, prezentuje się formacja ofensywna Osasuny. Camunas, Juanfran i Aranda problemy mogą sprawić każdej defensywie świata, wszyscy szybcy, zwinni, waleczni i świetni technicznie - minięcie kilku rywali w jednym rajdzie z piłką nie stanowi dla żadnego z nich wielkiego problemu. W dodatku Camunas potrafi precyzyjnie strzelić z dystansu. Pandiani, najbardziej wysunięty z całej czwórki, wyraźnie przeżywa drugą młodość. Strzela zarówno z nogi jak i głową, niemiłosiernie wykorzystując każdy błąd rywali.

Środek pola opanować dziś mogą Punal i Nekounam, od lat ciężko harujący dla Osasuny. Irańczyk, kapitan Osasuny, nie powinien być przez piłkarzy Valencii dopuszczany w pobliże pola karnego, bowiem nawet Cesar będzie miał problemy z jego strzałami. Ciężka praca przed Banegą i Albeldą bądź Marcheną, jeśli Emery marzy o tyn, aby Osasuna nie mogła swobodnie organizować swoich akcji.

Na bokach obrony zagrają Azpilicueta i Calleja, w środku Josetxo i Miguel Flano. Tworzą doświadczoną formację, która dobrze współpracuje z Ricardo, świetnym bramkarzem Osasuny. Można się spodziewać, że Azpilicueta dość chętnie będzie włączał się w akcje ofensywne.

Cały zespół bardzo dobrze potrafi grać w chaotycznych spotkaniach, kiedy liczy się pęd do piłki i wytrzymałość. Być może, stosując bardzo silny pressing i wkładając w mecz maksimum sił już od początku, Osasuna będzie starała się doprowadzić do takiej agresywnej, narwanej gry. I będzie się w niej czuła o wiele lepiej niż Valencia. Zapowiada się naprwdę trudny mecz...