sonda
VCF.pl - Strona Główna
Panel użytkownika załóż konto przypomnienie hasła
RSS RSS

VALENCIA CF – AKTUALNOŚCI

Era Alfredo Di Stéfano

Rivv, 23.03.2009; 00:35

Alfredo Di Stéfano przybył do Valencii w kwietniu 1970 roku, w złym czasie dla klubu z Mestalla, zastępując parę trenerską Enrique Buqué i Salvador Artigas. W tym sezonie Nietoperze przegrały finał krajowego pucharu rozgrywany na Estadio Montjuic w Barcelonie. Choć przeciwnik, Real Madryt, zajmował jedną z najgorszych pozycji w historii, a w pierwszej połowie boisko z powodu kontuzji musieli opuścić Grosso i Amancio, to jednak właśnie Królewscy wygrali 3:1.

Pierwszy rok pobytu legendy Realu na Mestalla jest uważany za jeden z najbardziej intensywnych, wspominanych, ekscytujących w historii Valencii i zakończył się zdobyciem mistrzostwa Hiszpanii, ostatniego aż do sezonu 2001/2002. Di Stéfano stworzył nowy zespół, bardzo silny w defensywie dzięki takim graczom jak Sol, Aníbal, Jesús Martínez i Antón, wspieranych przez niezawodnego w bramce Abelardo. Inteligentna i dokładna gra w środku pola, gdzie rządził Pepe Claramunt, oraz zwinni i szybcy napastnicy, doskonali na kontrataki,: Forment, Valdez, Sergio i Pellicer, cechowały drużynę Los Ches.

Sezon 1970/1971 był ostatnim, w którym uczestniczyło 16 zespołów. Po pierwszych meczach Valencia była w niebezpiecznej sytuacji i znajdowała się nawet w strefie spadkowej. Krok po kroku wyniki zaczęły się poprawiać i drużyna usadowiła się w środkowej części tabeli. Jednym z ważniejszych spotkań na drodze do mistrzostwa był mecz przeciwko Barcelonie na Camp Nou. Nietoperze wygrały 2:0 po bramkach Claramunta i Valdeza oraz świetnej postawie Abelardo, który obronił nawet rzut karny. To zwycięstwo sprawiło, że Valencia postanowiła spróbować powalczyć o tytuł.

Najbardziej pamiętnym momentem tego sezonu był ostatni mecz ligi, rozgrywany w Sarriá. Blanquinegros z 43 punktami byli liderem, podczas gdy Barcelona i Atlético Madryt miały kolejno 42 i 41 punktów. Valencia, by zdobyć mistrzostwo, potrzebowała tylko jednego punktu. Rywale jednak tylko zremisowali swoje mecze i tytuł znalazł się w mieście nad Turią. Wielu znawców futbolu jest zgodnych co do tego, że Valencia zdobyła mistrzostwo głównie dzięki solidnej defensywie. Wszak Abelardo puścił tylko 19 bramek.

Po wygraniu ligi przyszedł czas na krajowy puchar. Los Ches dotarli do finału, eliminując po drodze Mallorcę, Betis, Malagę i w półfinale Sevillę. W drodze do decydującego starcia nie przegrali żadnego meczu, zdobywając 18 goli w 8 spotkaniach. W finałowej potyczce rozgrywanej na Santiago Bernabeu przeciwnikiem była Barcelona. Po wspaniałym meczu Nietoperze niestety uległy Katalończykom 3:4

Zdobycie mistrzostwa stworzyło okazję na debiut drużyny w turnieju o Puchar Europy, najlepszych rozgrywkach w kontynentalnej piłce. Droga Valencii była krótka, po zwycięstwach nad Luxemburgiem i Hajdukiem Split w trzeciej rundzie została wyeliminowana przez Ujpest Dosza.

Chociaż drużyna była prawdopodobnie lepsza niż wtedy, gdy wygrywała ligę, to jednak w sezonie 71/72 nie powtórzyła tego wyczynu. Wszystkie zespoły o wiele bardziej mobilizowały się na spotkania z Los Ches. Pozyskanie Quino, Adorno i Lico zwiększyło potencjał zespołu, jednakże to nie wystarczyło, by powtórzyć sukces. Mistrzem został Real Madryt. Na domiar złego Valencia drugi raz z rzędu przegrała finał Pucharu Hiszpanii, tym razem ulegając Atlético Madryt 1:2. Po golu Salcedo zdołał wyrównać Valdez, jednak trafienie José Eulogio Gárate dało puchar stołecznej drużynie. Ta klęska znaczyła ponowny regres dla ponad 20.000 fanów, którzy w finałowej potyczce kibicowali drużynie na stadionie.

W 1973 roku prezydent klubu Julio de Miguel, rok po śmierci swojej prawej ręki, kierownika drużyny Vicente Perisa, ustąpił ze stanowiska. Gdy prezydent odszedł, Valencia grała w lidze bez sukcesów. W pierwszych w historii rozgrywkach o Puchar UEFA, który zastąpił turniej o Puchar Miast Targowych, Nietoperze pokonały Manchester City, jednak w kolejnej rundzie ulegli Crvenej Zvezdzie Belgrad.

Julio de Miguela zastąpił Francisco Ros Casares. Jego kadencja stała pod znakiem nieustannych konfliktów pomiędzy poszczególnymi członkami zasiadającymi w radzie nadzorczej klubu. Jednak mimo tego kierownictwu udało się nabyć ziemie w Paternie, gdzie w przyszłości miał stanąć Ciudad Deportiva – ośrodek treningowy Valencii.

Hiszpański futbol otworzył swoje granice: każdy zespół mógł podpisać kontrakt z dwoma obcokrajowcami, kończąc z problemem tych nie-hiszpańskich graczy, których matka bądź ojciec nie posiadali hiszpańskiego obywatelstwa. Jednym z pierwszych takich graczy, który przybył na Mestalla, był Selif Keita, napastnik z Mali, po osiągnięciu sukcesu w lidze francuskiej postanowił spróbować swych sił na Półwyspie Iberyjskim. Drugim obcokrajowcem był słynny Austriak Kurt Jara. Jednak sezon był zły i Valencia nie uczestniczyła nawet w żadnych europejskich rozgrywkach, co drużynie nie przytrafiło się od debiutu na europejskiej arenie, czyli od roku 1961. Chociaż ten sezon był bardzo trudny, w zespole Blanquinegros byli wielcy gracze, chociażby Johnny Rep, cudowny holenderski prawoskrzydłowy, który przyszedł z Ajaxu Amsterdam, w tamtym czasie jednej z najlepszych drużyn w Europie.

Po okresie władzy Rosa Casaresa nowym prezydentem został José Ramos Costa wybrany w styczniu 1976 roku. Pod jego rządami Valencia osiągnęła znaczące sukcesy, takie jak zdobycie krajowego pucharu w 1979 i przede wszystkim zwycięstwo rok później w rozgrywkach Pucharów Zdobywców Pucharów. Jednak z ekonomicznego punktu widzenia klub zaczął popadać w długi, głównie z powodu prac modernizacyjnych na Estadio Mestalla, które miało być jedną z aren rozgrywanych w Hiszpanii w 1982 roku Mistrzostw Świata.

Kategoria: Ogólne | valenciacf.com skomentuj Skomentuj (0)

KOMENTARZE

Nie ma żadnych komentarzy.