Choć Malaga jawi się jako jeden z najsłabszych zespołów ligi, wzmocnionej w lecie drużyny rywali nie można lekceważyć. Zachęcamy do zapoznania się z ciekawą historią dzisiejszych rywali Valencii oraz sylwetkami zawodników, którzy staną dziś na drodze podopiecznych Unaia Emery'ego.

Historia

Pierwsze dekady futbolu w Maladze

Dzieje dzisiejszych rywali Valencii to skomplikowana historia kolejnych bankructw, fuzji, podziałów i fundacji kolejnych klubów, które po krótkim żywocie dawały początek innym zespołom. Pierwszy klub w mieście - Malaga Foot – Ball Club, założony został w 1904r., ale nigdy nie stał się czymś więcej, aniżeli tylko niewielką społecznością osób związanych fascynacją nowym sportem pochodzącym z Anglii. Rywalami pasjonatów z Malagi bywały głównie załogi statków obcych państw, przypływające do andaluzyjskiego portu. Trudno klub ten uznawać za protoplastę dzisiejszej Malag CF, ale nie można nie doceniać wkładu, jaki wniósł w rozwój fascynacji nad kopaniem piłki.

W 1907 roku grupka podobnych jak uprzednio pasjonatów założyła kolejny klub – Malaga Club de Futbol, używając bardzo podobnej nazwy jak dzisiejszy pierwszoligowiec z Malagi. 5 lat później powstaje kolejny zespół – F.C. Malaga, z którego po trzech latach – w 1915r. – odchodzi część zawodników i działaczy, tworząc nową Malagę FC. Obydwa kluby darzyły się raczej niewielką sympatią, sporą wagę przykładając do współzawodnictwa z lokalnym rywalem. W 1917 roku Malaga FC dodatkowo łączy się z Racingiem, tworząc nową jakość - Racing Malagę. Klub ten – jak i wiele w tamtym okresie – nie wiódł jednak długiego żywota.

Po dwóch latach futbolowej posuchy – pomiędzy 1919 a 1921 rokiem – odradza się Malaga F.C. Dwa lata później następuje kolejny podział w ramach drużyny, a odchodzące z klubu osoby wespół z członkami Victoria Balompié, España i Atlántida, dają początek Malagueño F.C. Lata 1923-33 to epoka ostrej rywalizacji pomiędzy Malagueño F.C. a Malagą F.C., przeżywającą dosyć niestabilne lata swojej historii.

Podczas gdy Malagueno F.C. nieustannie bytowało pod jedną i tą samą nazwą, Malaga F.C. borykała się z problemami finansowymi, przeplatając dobre lata z sezonami nieustannych problemów. Szczyt sukcesów i prestiżu przypadł na rok 1927, kiedy to król Alfonso XIII obdarował klub przydomkiem Real (Królewski), ale 3 lata później drużyna się rozpada, powracając do istnienia jako Malaga Sport Club – zespół powstały po fuzji ze lokalnym Sportingiem.

Fuzja dotychczasowych rywali

W 1933 roku rywalizujące przez całę dekadę zespoły łączą się pod nową nazwą - Club Deportivo Malacitano. Nie była to całkowita fuzja, a raczej zmiana nazw obydwu drużyn, mających teraz występować pod wspólnym herbem. Malaga Sport Club tonął wówczas w długach, więc Malagueno F.C. – posiadające mocniejszą kadrę – dało swoim zawodnikom możliwość reprezentowania nowych barw, bądź zwolnienia z kontraktu.

C.D. [Club Deportivo] Malacitano początkowo występował w błękitno – białych koszulkach z białymi spodenkami, zaś po wojnie domowej w Hiszpanii zmieniono barwy na biało – czarne. We wrześniu 1941r. otwarte zostało Estadio La Rosaleda, a klub zmienił przy okazji nazwę na C.D. Málaga. W inauguracyjnym spotkaniu na nowym obiekcie piłkarze wybiegli w nowych barwach – powrócono do koszulek w biało–niebieskie paski, pozostawiając czarne spodenki. Rok później zaczęto stosować niebieskie spodenki, a motyw ten – niebiesko – białe koszulki, niebieskie spodenki – w różnych odcieniach błękitu – obowiązywał w Maladze przez wszystkie późniejsze lata.

W 1948 roku Club Deportivo Malaga przejmuje drużynę CD Santo Tomás, czyniąc ją swoją oficjalną drużyną rezerw, która od tego25 maja 1948r. nosi nazwę Club Atlético Malagueño. Co ciekawe, to właśnie ten klub oficjalnie uznaje się za protoplastę dzisiejszej Malagi CF.

Debiut Malagi w Primera Division

1949 rok to historyczna data dla Malagi – na la Rosaleda zawitały rozgrywki Primera Division, po latach gry w niższych ligach. Historyczny awans przyszedł w ostatniej kolejce sezonu 1948-49, który Malaga skończyła na pozycji wicelidera, wyprzedzona jedynie przez Real Sociedad. Trzecie miejsce – z taką samą ilością punktów, ale gorszym bilansem bramek – zajęła wówczas Grenada CF, zmuszona rozgrywać kolejny rok w Segunda Division. Posadę prezydenta Malagi pełnił wówczas Miguel Navarro Nogueroles, zaś drużynę trenował Luís Urquiri, w którego zespole złote lata swojej kariery rozgrywał Pedro Bazan. Legendarny goleador zasłynął m.in. zdobyciem 9 bramek (!) w jednym tylko spotkaniu z Hercules CF(!).

Następcą Luisa Urquina na stanowisku szkoleniowca klubu został sam „El Divino” – Ricardo Zamora, najsłynniejszy bodaj bramkarz w historii Hiszpanii, od którego nazwiska pochodzi coroczna nagroda przyznawana przez redakcję dziennika Marka najlepszemu portero w kraju.

Po dwóch latach obecności w rozgrywkach najwyższego szczebla – w 1951r., C.D. Malaga musiała opuścić szeregi Primera Division, choć do utrzymania zabrakło zaledwie jednego punktu. W kolejnych latach klub oscylował pomiędzy pierwszą, a drugą hiszpańską ligą, zaliczając na zmianę sezon w rozgrywkach wyższego, i niższego szczebla. W sezonie 1952 – 53 Malaga zdołała na własnym boisku rozbić 6-0 sam Real Madryt, odnosząc największe w swej historii zwycięstwo nad zespołem Królewskich. Pomimo tak okazałego tryumfu, Malaga nie zdołała się wówczas utrzymać w lidze, kontynuując serię naprzemiennych występów w Segunda i Primera Division.

Kolejne lata śmiało uznać można za pechowe, a niewiele brakło, aby mówić o tragicznym roku w historii klubu. W 1956 roku na lotnisku na Teneryfie – największej spośród archipelagu Wysp Kanaryjskich - doszło do wypadku lotniczego, w którym jednak nie zginął żaden z pasażerów. Na pokładzie pechowej maszyny znajdowali się działacze oraz piłkarze Malagi, lecący na ligowe spotkanie. 3 lata później, w 1959 roku, klub nie zdołał uniknąć degradacji do Terceta Division, trzynaście lat po opuszczeniu rozgrywek czwartego szczebla w kraju.

Złote lata siedemdziesiąte

Lata sześćdziesiąte to kolejne awanse i spadki z Primera Division, ale nigdy Malaga nie zdołała zadomowić się hiszpańskiej ekstraklasie dłużej niż na dwa sezony. Nowy rozdział w historii klubu rozpoczął się w sezonie 1969-70, kiedy Malaga uzyskuje kolejny awans do Primera, pozostając tam już przez pięć najbliższych sezonów. Drużynę trenował wówczas Jeno Kalmar, zaś prezydenturę pełnił Antonio Rodriguez Lopez, zamordowany w 1971r. przez płatnego zabójcę, w ramach mafijnych porachunków. Mordercy nie przeżył swojej ofiary, zginął w skutek obrony własnej prezydenta C.D. Malagi. Następcą Rodrigueza Lopeza został Rafael Serrano Carvajal, piastując najwyższe stanowisko w klubie w najlepszych do tej pory latach w historii Malagi.

Z takimi zawodnikami w składzie jak Miguel Ramos Vargas "Migueli", Sebastian Viberti, Juan Antonio Deusto czy José Díaz Macía, Malaga dwukrotnie osiągnęła siódmą pozycję w Primera Division – w sezonach 1971-72 i 73-74, co do dzisiaj jest najlepszym wynikiem w dziejach zespołu. Bramkarz Duesto w 1972 roku otrzymał nagrodę Trofeo Zamora, a klub zdołał dojść do półfinału rozgrywek Copa del Rey, w walce o finał ulegając Athletic Bilbao. W 1973 roku powstał obowiązujący do dziś hymn klubu - La Bombonera. „Złote lata” minęły w sezonie 1974-75, kiedy Malaga nie zdołała utrzymać się w lidze.

Atlético Malagueño: rezerwy CD Malagi i jej późniejszy następca.

W 1948 roku CD Malaga kupuje CD Santo Tomas, aby stworzyć z tej drużyny swój zespół rezerw, pod nazwą Club Atletico Malagueño. W sezonie 1958-59 C.D. Malaga spada do Terceta Division – ligi, w której również występuje zespół rezerw – CA Malagueno. Zasady obowiązujące w hiszpańskiej piłce nie zezwalają na grę pierwszego zespołu i jego rezerw w tej samej lidze, aby uniknąć więc przymusowej degradacji CA Malagueno, rozłączono obydwa zespoły, które od tej pory tworzyć miały samodzielne kluby.

Obydwa zespoły tułały się po niższych ligach przez następne dziesięciolecia, a ubogie piłkarsko lata nie wróżyły szybkiego powrotu rozgrywek Primera Division na stadiony drużyn z Malagi. W 1992 roku CD Malaga z powodu niewypłacalności i narastających długów musiała zostać rozwiązana, a dzięki osobnej rejestracji w Hiszpańskiej Federacji CA Malagueno mogło kontynuować tradycje swojego niegdysiejszego zespołu patronackiego, zostając praktycznie jedynym reprezentantem całego miasta. La Sociedad Deportiva Malagueña, założony w 1990 roku, został drużyną rezerw CA Malagueno.

W sezonie 1992-93 C.A. Malagueno występowało w IX grupie Terceta Division, wieńcząc udany sezon awansem do rozgrywek wyższej klasy, choć w rok później ekonomiczne problemy przekładają się na sportowe wyniki i zespół powraca do hiszpańskiej czwartej ligi. 13 grudnia odbyło się referendum członków klubu, na którym podjęto uchwałę o zmianie dotychczasowej nazwy. 19 czerwca kolejnego roku decyzje wchodzą w życie i od tego dnia klub figuruje pod nową nazwą – Malaga Club de Futbol S.A.D., jaka obowiązuje po dzień dzisiejszy. Drużyna rezerw zostaje przemianowana na Malagę B.

Powrót do Primera

Od tej pory drużyna poczęła czynić dynamiczne postępy. Finanse klubu uratowała dwójka przedsiębiorców - Fernando Puche i Federico Beltrán, którzy w następnych latach podzielili się władzą w klubie, pełniąc funkcję prezydenta i wiceprezydenta Malagi CF. Po krótkim pobycie w Segunda B, w 1998 roku Malaga awansuje do Segunda Division, gdzie w następnym sezonie osiąga długo oczekiwany awans do Primera Division, zadamawiając się w niej na kolejne 7 lat. W tym latach dokonuje się remont stadionu La Rosaleda. Latem 2002 roku Malaga poprzez rozgrywki Pucharu Intertoto uzyskuje historyczny awans do Pucharu UEFA, gdzie dochodzi do ćwierćfinału, pokonując po drodze Zeljeznicar, Amicę Wronki, Leeds United oraz AEK Ateny. Bój o półfinał przegrywa dopiero w rzutach karnych, z portugalską Boavistą.

Malaga obecnie

Seria sportowych i ekonomicznych niepowodzeń spada na Malagę w roku 2006, a klub po częściowej wyprzedaży składu i spadku do Segunda Division zostaje wystawiony na sprzedaż. Nabywcą 97% klubowych akcji zostaje Lorenzo Sanz, były prezydent Realu Madryt, który całym pakietem obdarza ówczesnego kapitana zespołu – swojego syna Fernando Sanza, czyniąc go nowym prezydentem klubu. Zmiana warty na głównym stanowisku klubu znowu przynosi oczekiwane efekty, bowiem sezon 2007/08 Malaga kończy na drugim miejscu, po raz kolejny uzyskując awans do Primera Division.

Stadion: Estadio La Rosaleda

Czwarty pod względem wielkości stadion Andaluzji oficjalnie otwarto 14 września 1941 roku podczas spotkania CD Malagi z Sevillą, choć pierwszy mecz na La Rosaleda rozegrany został 13 kwietnia 41r., pomiędzy C.D. Malacitano i A.D. Ferroviaria de Madrid. Obiekt mieści obecnie około 25.000 widzów.

Estadio La Rosaleda było jednym ze stadionów rozgrywanych w Hiszpanii Mistrzostw Świata z 1982 roku. Swoje spotkania rozgrywały tam niektóre zespoły grupy F: Szkocja, Nowa Zelandia oraz Związek Radziecki. W późniejszych latach na stadionie w Maladze kilka spotkań rozegrała piłkarska reprezentacja Hiszpanii. Ostatni taki mecz odbył się w 6 lutego b.r., kiedy to Hiszpania po bramce Capdevili pokonała Francję 1-0. Stadion w całości jest własnością okręgów rządowo-administracyjnych: Ayuntamiento de Málaga, Diputación de Málaga i Junta de Andalucía, które przejęły go w ramach wywłaszczenia stadionu tonącej w długach C.D. Malagi.

Ostatnią modernizację obiektu przeprowadzono w latach 2000-06, przystosowując stadion do wszelkich norm wymaganych przez LFP.

Kadra



Bramka:
1. Francesc ARNAU| 13. Iñaki GOITIA | 26. José TUDELA

Obrona:
2. JESÚS GÁMEZ | 3. Robson Oliveira WELINGTON | 4. Iban CUADRADO | 5. Álvaro SILVA | 6. Adriano Fabiano ROSSATO | 14. HÉLDER Miguel ROSARIO | 20. MANOLO GASPAR Haro | 24. Manuel Ortiz LOLO

Pomoc:
22. Pablo DE BARROS | 7. PERE MARTÍ Castelló | 10. Antonio Galdeano APOÑO | 11. Javier CALLEJA | 16. José Juan LUQUE | 17. Sergio Barbosa DUDA | 18. ELISEU Pereira | 19. MIGUEL ÁNGEL Lozano | 21. José González CHELI | 23. Ignacio Pérez NACHO

Atak:
18. Marco RUBEN | 12. ADRIÁN LÓPEZ | 8. FERNANDO Fernández | 25. Nabil BAHA | 5. Albert LUQUE | 9. SALVA Ballesta

Trener: Antonio Tapia Flores

Gwiazdy

Fernando – były zawodnik Realu Betis w lecie zmienił zielono-białe barwy na biało-błękitne, przechodząc do nowego klubu za pół darmo. Słynie z niezłej gry głową, cechuje go dobre wyszkolenie techniczne, ale to piłkarz nie najlepszej już szybkości. Zawodnik na wskroś ofensywny, bywa groźny w ataku jako napastnik czy ofensywny pomocnik, ale wedle przewidywań dziennikarzy Marki, dziś ma pełnić role bardziej defensywne, grając w środku pomocy, zastępując pauzującego za kartki Miguela Angela.

Albert Luque – ten bramkostrzelny napastnik najlepsze lata swojej kariery zostawił już raczej w La Coruni, ale władze Malagi liczą, że na wypożyczeniu odzyska choć częściowo dawną formę. Precyzyjny strzał i dobra technika to ciągle główne atuty Luque, który w dzisiejszym spotkaniu może sprawić Renanowi trochę problemów.

Duda – Portugalczyk powrócił w lecie do Malagi, gdzie spędził chyba najlepsze lata swojej gry, choć nie najbardziej owocne – to z Sevillą święcił zdobycie licznych trofeów – jak Superpuchar Europy (2006), Puchar UEFA (2007), Puchar Króla (2007) , Superpuchar Hiszpanii(2007). Piłkarz dobry technicznie, precyzyjnie strzelający i ciągle stosunkowo szybki i dynamiczny. W Sevilli przegrywał rywalizację z Adriano i Diego Capelem, ale w Maladze stanowić powinien prawdziwy filar drużyny.

Iban Cuadrado – solidny środkowy defensor, przez lata występujący w Realu Murcia, zmienił w lecie zdegradowany klub na beniaminka z Malagi. Wysoki i silny fizycznie, bywa zagrożeniem przy stałych fragmentach gry. W Maladze już od pierwszego spotkania wespół z Weligtonem stanowi parę środkowych stoperów.

Transfery

Odeszli: Alvaro Silva (wyp. Xerez), Vicente Valcarce (koniec kariery), Sandro Sierra (koniec kariery), Roberto Peragón (Aliacente), Iván Rosado (UD Melila), Antonio Hidalgo (Real Saragossa), Jesule (Merida UD), Ernesto Gómez (SD Ponferradina), Santiago Carpintero (Cordoba CF)

Przybyli: Pare Marti (Elche), Cuardado (Murcia), Fernando (Real Betis), Jose Luque (CP Grenada 74), Weligton (Grasshopper Club Zürich), Miguel Angel (Real Betis), Adrian (wyp. Deportivo La Coruna), Pablo de Baros (wyp. Real Saragossa), Lolo (wyp. Sevilla), Nacho Perez (wyp. Getafe), Duda (wyp. Sevilla), Albert Luque (wyp. Ajax Amsterdam),

W lecie Malaga wzmocniła dosyć pokaźnie swoją ekipę sprowadzając doświadczonych zawodników – jak Duda, Fernando, Miguel Angel czy Luque. Prócz poważnie wzmocnionych formacji ofensywnych, sprowadzono m.in. dwójkę środkowych obrońców, którzy od razu przebili się do pierwszego składu drużyny. Pomimo niewielkich wydatków na transfery, drużyna została też wzmocniona wypożyczając na nadchodzący sezonu kilku wartościowych graczy, którzy nie mogli przebić się do pierwszego składu w swoich poprzednich klubach, bądź w Maladze chcą szukać dawnej formy.

Taktyka



Malaga wydaje się jednym z najsłabszych zespołów rozgrywek, a początek sezonu nie może podopiecznym Antonio Tapii zwiastować wielkich tryumfów. Pomimo pesymistycznych przewidywań, drużyna Malagi może sprawić kilka niespodzianek. Zwiastuje to stosunkowo silna linia ofensywna – z Dudą, Fernando, Albertem Luque czy Bahą, których wszystkich prawdopodobnie zobaczymy w dzisiejszym spotkaniu. Środek pomocy sporo traci bez zawieszonego za kartki Miguela Angela, a przewidywany jego zmiennik – Fernando – zdecydowanie lepiej czuje się grając w ofensywie, aniżeli w przecinaniu akcji rywali. Dostępu do bramki tradycyjnie już strzec ma para Cuardado – Weligton, po której nie powinniśmy się spodziewać większych błędów. Największego zagrożenia spodziewać się można ze skrzydeł – na prawym wystąpić ma nominalny lewoskrzydłowy – Duda, zaś z lewej flanki Calleje wspomagać ma kolejny dynamiczny skrzydłowy – Nacho – występujący w Maladze na lewej obronie.

Trener: Antonio Tapia Flores

49-letni Antonio Tapia Flores w końcówce lat siedemdziesiątych występował w CD Malagueno. Po zakończeniu niezbyt udanej kariery piłkarskiej, postanowił zostać szkoleniowcem. Pracę trenera zaczął w CD Mijas, następnie trenował inne drużyny z prowincji Malagi – takie jak CD Fuengirola czy CD Los Boliches. W roku 1994-96 był drugim trenerem Malagi CF, następnie został asystentem szkoleniowca Cadiz CF. Po roku objął posadę pierwszego trenera Polideportivo Ejido, z którym wywalczył w 2001 roku awans do Segunda Division. Zwolniony wkrótce potem za słabe wyniki, obejmuje Malagę B, którą również udaje mu się wprowadzić do Segunda. W 2005 roku zastępuje zwolnionego z Malagi Gregorio Manzano, ale w następnym roku podziela los swojego poprzednika, bowiem drużyna nie spełnia pokładanych w niej nadziei. W 2006 roku został pierwszym trenerem Polideportivo Ejido, skąd po roku przeszedł do Grenady 74, ale i tutaj długo miejsca nie zagrzał – zwolniono go w trakcie sezonu. W czerwcu 2008 roku powraca do Malagi gdzie zostaje następcą Juana Ramona który z kolei zastąpił Marcelino Garcię Torala w Racingu Santander.

Tweetnij