Wobec remisu Espanyolu z Getafe, Valencia ma dziś szansę objąć prowadzenie w tabeli Primera Division. Zachęcamy do zapoznania się z sylwetkami, historią klubu oraz taktyką rywali, którzy staną dziś na drodze podopiecznych Unaia Emery'ego.

Historia

Istnieje pewna niewielka rozbieżność w określeniu dokładnej daty założenia klubu – 24 października 1924r. w dzienniku El Pueblo Navarro pojawiła się wzmianka o nowym klubie z Pampeluny – Osasunie, który rozegrał swoje pierwsze spotkanie – zremisował z Regimiento de la Constitución 1:1. Natomiast oficjalnie klub został zarejestrowany 17 listopada 1920r., jako efekt fuzji dwóch miejskich klubów – Sportiva oraz New Club Pampeluna. Nazwa „Osasuna” – zaproponowana przez Benjamína Andoaina Martíneza - pochodzi z języka baskijskiego i oznacza „zdrowie” bądź „siłę”. Obecnie jest to jedyna pochodząca z tego języka oficjalna nazwa klubu w rozgrywkach na szczeblu Primera Division.

W pierwszym sezonie Osasuna rozegrała 22 spotkania, z czego 11 zdołała wygrać, 6 zremisować, a w 5 uznać musiała wyższość rywali. Piłkarze nowego klubu z Pampeluny zdobyli w sumie 42 bramki, sami tracąc 34. 21 maja 1922 roku Osasuna rozgrywa inauguracyjne spotkanie na Campo de San Juan.
W sezonie 1931-32 Osasuna awansuje do Segunda Division, po zwycięskim sezonie w Segunda B, kończąc rozgrywki z 12 punktami w 8 spotkaniach – z pięcioma zwycięstwami, dwoma remisami i jedną porażką (zwycięstwo gwarantowało 2 punkty – przyp. red.). Kolejne lata to równie dobra gra Osasuny, która zaowocowała historycznym awansem do Primera Division w sezonie 1934-35. W tym samym roku klub dociera do półfinału rozgrywek Pucharu Króla.

Lata 1943-60 to okres bardzo niestabilnej gry klubu, który nawet do Terceta Division, by kilkakrotnie wracać i na nowo spadać z Primera Division.
2 września 1967 roku na nowym obiekcie – Estadio El Sadar - odbywa towarzyskie spotkanie Realu Saragossy z Portugalską Vitórią Setúbal. Następnego dnia swój pierwszy mecz na El Sadar rozgrywa Osasuna, wygrywając z Portugalczykami 3-1.

W sezonie 1985-86 Osasuna po raz pierwszy w historii uczestniczy w Pucharze UEFA, dzięki zajęciu 6 pozycji w lidze.

4 czerwca 2000 roku Osasuna po raz kolejny wraca do Primera Division, dzięki zwycięstwie 2-1 w barażowym spotkaniu z Recreativo Huelva. Od tej pory Osasuna z rozgrywkami Primera Division już się nie rozstawała.
11 czerwca 2005r. po raz pierwszy w historii rozgrywa finał Pucharu Króla, ostatecznie ulegając po dogrywce Realowi Betis 1-2. W grudniu tego samego roku Osasuna zmienia nazwę stadionu na Reyno de Navarra, która promować ma region i rozwój turystyki, w zamian za co klub zostaje częściowo finansowany przez władze prowincji.

W sezon 2005/06 Osasuna zostaje rewelacją ligi, na półmetku zajmując nawet drugie miejsce, ostatecznie kończy rozgrywki na czwartej pozycji, zapewniając sobie udział w eliminacjach do Ligii Mistrzów. Opuszczona po sezonie przez trenera Javiera Aguirre – twórcę sukcesów klubu – przegrywa rywalizację z Hamburgiem i w fazie grupowej nie występuje, ale brak sukcesu wetuje sobie w Pucharze UEFA, docierając aż półfinału rozgrywek, po drodze eliminując takie kluby jak Glasgow Rangers czy Bayer Leverkusen. Walkę o finał przegrywa z Sevillą, późniejszym tryumfatorem turnieju.

Ostatni sezon nie był już tak udany dla baskijskiego klubu, który do ostatniej kolejki zagrożony był degradacją. W rozstrzygającej kolejce Osasuna uległa Racingowi Santander, zapewniającemu sobie tym samym historyczny start w Pucharze UEFA, ale dzięki zwycięstwu Mallorki – rywalizującej z Racingiem o udział w pucharach – nad Realem Saragossą, to aragoński klub doczekał się degradacji.

Statystyki klubu

Statystyki klubu:
Liczba sezonów w Primera Division: 31 (wliczając aktualny)
Najlepsze miejsce w Primera: 4 (sezon 90/91 oraz 05/06 – będąc nawet liderem tabeli po niektórych ligowych kolejkach)
Najgorsze miejsce w Primera: 20 (sezon 93/94)
Sezonów w Segunda: 33
Najlepsze miejsce w Segunda: 1 (sezony 52/53, 55/56 i 60/61)
Sezonów w Segunda B: 12
Miejsce w tabeli wszechczasów: 17
Zawodnicy z największą liczbą występów: Castañeda (349), Bustingorri (314), Pepín (247).
Najwięcej rozegranych minut: Castañeda (30.090), Bustingorri (26.702), Pepín (21.829)
Najwięcej bramek: Sabino (57), Urban (45) Echeverría (36).
Najwięcej czerwonych kartek: Rípodas (6), Echeverría (4), Moha (4).
Największe wygrane: domowa: Osasuna 6-0 Betis (1936/1937), wyjazdowa: Betis 0-5 Osasuna (2006/07)
Największe porażki: domowa: Osasuna 1-8 Athletic (1958/59), wyjazdowa: R. Madryt 8-0 Osasuna (1958/59)
4-krotny udział w Pucharze UEFA (85/86, 91/92, 05/06 i 06/07)
1-krotny udział w eliminacjach Ligii Mistrzów (06/07)
Najlepszy klub grudnia 2006r. według IFFHS.

Stadion



Ostatni mecz na Campo de San Juan Osasuna rozegrała 7 maja 1967 roku. 7 maja 1965 roku specjalny komitet Socios Compromisarios podjął decyzję o sprzedaży terenów po starym obiekcie i w kwietniu 1966 roku tereny te nabyte zostały przez Sociedad Navarra SA, za kwotę 40 mln peset. Pieniądze były niezbędne do budowy nowego, większego obiektu, na którym należało też zainstalować oświetlenie. Fundusze były też niezbędne aby pokryć zadłużenie, jakie do tego czasu zdążyło się nagromadzić.

Osasuna za teren pod nowy obiekt zapłaciła 10 mln peset, koszta prac konstrukcyjnych wyniosły 51 mln, a kwota finansowana była ze sprzedaży terenów starego obiektu oraz bankowych kredytów. Budowa trwała 11 miesięcy, a na do wzniesienia obiektu zużyto 14.000 metrów sześciennych betonu zbrojonego 500 tonami stali, a dodatkowe 350 ton stali zużyto na budowę zadaszenia nad obiektem. Stadion Reyno de Navarra miał mieścił wówczas 25.000 widzów, ale miejsc siedzących było tylko 7.000.

Inauguracja nowego stadionu odbyła się w 2 września 1967 roku, a w spotkaniu zagrały ekipy Realu Saragossy oraz Vitorii Setúbal. Uroczystego otwarcia w towarzystwie projektanta obiektu – Tomasa Arrarasa dokonał ówczesny prezydent Osasuny - Jacinto Saldise. Następnego dnia po raz pierwszy na murawę Estadio El Sadar – tak wówczas jeszcze nazywał się stadion – wybiegli gracze Osasuny, podejmując piłkarzy Vitorii.

Pierwszą lekką modyfikację na El Sadar wprowadzono w sezonie 77/78, montując ogrodzenie, jakiego wymagał nowy regulamin ligowych rozgrywek. Nową trybunę dobudowano w roku 1989, kosztem 561 mln peset, a rozbudowany obiekt mieścił 30.000 widzów. Po wprowadzeniu nowych przepisów przez kierownictwo UEFA, wedle których stadiony mogły posiadać jedynie miejsca siedzące – pojemność El Sadar zmalała do 20.000 miejsc. Na przełomie wieków rozbudowano nieco infrastrukturę stadionu, przeniesiono i zmodernizowano salę konferencyjną, otwarto kilka restauracji. Gruntowne prace remontowe wykonano w roku 2003, dokonano wówczas szeregu modernizacji, m.in. podniesiono wszystkie trybuny, wymieniono krzesełka, czy zainstalowano nowe telebimy. Nowa nazwa – Reyno de Navarra – funkcjonuje od 2005 roku i – w zamyśle - reklamuje region przysparzając historycznej Nawarrze turystów.

Transfery:

Przybyli: Roberto Fernández (Sporting Gijon), Roversio - (Paços de Ferreira - Portugalia), Tiago Gomes (Zagłębie Lubin), Masoud Soleimani (Al Sharjah), Krisztian Vadòzc (NEC Najmegen), Sunny (Valencia), Santiago Ezquerro (FC Barcelona), Jokin Esparza (Osasuna Promesas).

Odeszli: Juantxo Elia Vallejo (Real Murcia), Izquierdo Martínez (Gimnastic), Enrique Corrales (Mallorca), Igotz Garde (?), Javi Garcia (powrót z wyp. - Real Madryt), Hugo Viana (powrót z wyp. - Valencia), Carlos Vela (powrót z wyp. - Arsenal).

Kadra



Bramka:
1. Ricardo | 13 Roberto | 26 Andrés Fernández

Obrona:
3 Monreal | 4 Miguel Flaño |7 César Cruchaga |14 Josetxo | 16 Roversio | 17 Javier Flaño | 25 Tiago Gomes

Pomoc:
2 Azpilicueta | 5 Xavier | 6 Javad Nekounam | 8 Héctor Font | 10 Patxi Puñal | 12 Juanfran | 19 Masoud Soleimani |20 Jaroslav Plasil | 21 Krisztian Vadòzc |23 Ludovic Delporte |24 Sunny |32 Jokin Esparza

Atak:
9 Javier Portillo | 11 Walter Pandiani | 15 Santiago Ezquerro | 18 Dady |22 Enrique Sola

Taktyka:



Dostępu do bramki strzeżonej przez bardzo doświadczonego Ricardo, prawdopodobnie strzec będzie czwórka defensorów: Monreal, Roversio, Josetxo i Azpilicueta. Dwójka z nich: Roversio i Azpilicueta do Osasuny dołączyli w letnim okienku transferowym, ale już zdołała do siebie przekonać trenera Zigandę. Liderem defensywy pozostaje jednak ciągle Josetxo, dobrze grający głową i pewny w kryciu rywali. W odwodzie pozostaje m.in. dwójka braci Flano, wychowanków klubu: Miguel oraz Javier, z których pierwszy powoli zastępować zaczyna Josetxo, zaś drugi stanowi alternatywę dla Azpilicuety.

W rozbudowanej drugiej linii prym wiedzie dwójka defensywnych pomocników – Javad Nekounam oraz Patxi Punal. Obydwaj mogą zdominować środek pola w dzisiejszym spotkaniu i właśnie w tej strefie boiska Valencia powinna mieć największe trudności z konstruowaniem swych akcji. Na skrzydłach mają dziś wystąpić Węgier Vadocz i uniwersalny Hector Font, ale w odwodzie zawsze pozostaje Ludovic Delporte, który przez lata wraz z Juanfranem z wielkim powodzeniem stanowił o sile skrzydeł drużyny z Pampeluny. Pomiędzy skrzydłowymi biegać ma Jaroslav Plasil, reprezentant Czech, na którym zapewne spocznie ciężar kreowania gry ofensywnej drużyny. W ataku mamy zobaczyć Javiera Portillo, nie tylko typowego bramkostrzelnego snajpera, ale i napastnika dosyć kreatywnego, który może defensorom Valencii przysporzyć znacznych kłopotów.

Osasuna nie może narzekać na brak odpowiednich zmienników – na ławce prócz wymienionych już braci Flano czy Ludovica Delporte znajdzie się m.in. wypożyczony z Valencii Sunny, a alternatywę dla Portillo stanowić mają Dady bądź Sola, obydwaj potrafiący wykorzystywać bramkowe sytuacje.

Trener Jose Angel "Cuco" Ziganda

Jose Angel Ziganda jako trener odnosił spore sukcesy trenując młodzieżowe drużyny Osasuny, w sezonie w 2005/06 objął zespół rezerw – Osasuna Promesas – a po przejściu Javiera Aguirre do Atletico Madryt w sezonie 2006/07 – zajął wakujące stanowisko trenera pierwszego zespołu. Po trudnym początku i odpadnięciu w eliminacjach Ligii Mistrzów myślał nawet o dymisji, ale kolejne zwycięstwa, ustabilizowanie w ligowej sytuacji oraz sukcesy w Pucharze UEFA odciągnęły go od tej decyzji. Zdołał dokonać historycznego awansu Osasuny do półfinału Pucharu UEFA, gdzie jego podopieczni ulegli późniejszym tryumfatorom rozgrywek – Sevilli. Niespełna 42-letni Ziganda nie ma zbyt wielkiego doświadczenia w trenerskim kunszcie, ale sporo osiągnął jako piłkarz – przez 7 sezonów występując w Osasunie i przez 7 w Bilbao, zdołał zdobyć 111 bramek w Primera Division, 9 w Pucharze UEFA, a także debiutował w narodowej reprezentacji.

Tweetnij