Prezydent Valencii w latach 1922-1924, Ramón Leonarte, podpisał dokument, na mocy którego kupiono tereny pod budowę powstałego w styczniu 1923 roku Estadio Mestalla. Jak na tamte czasy obiekt kosztował sporo, bo 316.439 peset, a został wzniesiony głównie dzięki pożyczkom. Na początku swojego istnienia miał pomieścić 17.000 widzów, natomiast realizację projektu powierzono dwóm osobom związanym z walencką społecznością: architektem był Francisco Almenar, przyszły prezydent (1935-1936), zaś głównym budowniczym Ramón Ferré, również członek klubu.

Uroczyste otwarcie nowego stadionu miało miejsce 20 maja 1923 roku, a pierwszymi gośćmi byli piłkarze lokalnego rywala, Levante U.D. Inauguracyjna konfrontacja zakończyła się rezultatem 1-0 dla gospodarzy, a listę klubowych strzelców otworzył Montes. Tydzień później Mestalla odwiedziła szkocka drużyna, Dundee United. W ciągu dwóch dni rozegrano dwie potyczki, w obu przypadkach triumfował zespół z Wysp Brytyjskich, kolejno: 3-0 i 1-0.

Aż do 1923 roku w zasadzie nie istniała posada szkoleniowca. Tuż przed startem kampanii 23-24 klub zatrudnił czeskiego trenera Antona Fivbera, który był odpowiedzialny za nadanie klubowi z Mestalla międzynarodowego prestiżu. Trener stawiał na wychowanków, właśnie wtedy gdy do futbolu krok po kroku wkraczało zawodowstwo.

W tamtym okresie powstała idea stworzenia krajowej ligi, mającej skupić najlepsze kluby Hiszpanii. Celem Valencii stało się zapewnienie sobie udziału w tych rozgrywkach. Jednakże, biorąc pod uwagę fakt, iż była młodym zespołem i nie miała długiego życiorysu, koniecznym było czekać trzy lata zanim klub mógł znaleźć się w pierwszej lidze. Pod koniec lat 20-tych do walenckiego klubu przybył Luis Colina, który zajmował stanowisko sekretarza technicznego od 1928 do 1956 roku. Jego praca była podstawą do osiągnięcia sukcesów przez drużynę. Poza stworzeniem szkółki, Colina był znany z dobrego oka w wypatrywaniu wzmocnień składu.

Liga została podzielona na pierwszą i drugą dywizję. W rozgrywkach na najwyższym szczeblu udział zapewniło sobie sześciu zdobywców Pucharu Hiszpanii : Athletic Bilbao, Real Madryt, Barcelona, Real Sociedad, Real Unión de Irún i Arenas Getxo. Do wymienionej grupy dołączyli finaliści pucharu: Atlético Madryt, Español i Europa. Wyłoniono dziewięć drużyn, lecz wciąż szukano dziesiątej ekipy, która pozwoliłaby na start rozgrywek. Ostatni zespół wyłoniono z grona: Valencia, Betis Sewilla i Racing Santaner drogą turnieju. Prawo do gry w pierwszej lidze wywalczyli sobie Kantabryjczycy, podczas gdy Valencia musiała zadowolić się grą na zapleczu Primera Division.

Pierwsze rozgrywki ligowe, w których uczestniczyła Valencia – w sezonie 28-29 – liczyły, podobnie jak najlepsza liga, dziesięć drużyn, które na finiszu rozgrywek zostały sklasyfikowane w następującej kolejności: Sevilla, Iberia Zaragoza, Deportivo Alavés, Sporting Gijón, Valencia, Real Betis, Real Oviedo, Deportivo La Coruña, Celta Vigo i Racing Madryt.

Historyczny debiut Valencii w lidze jest datowany na 17 lutego 1929. Na Mestalla przybył Real Oviedo, który musiał pogodzić się z porażką 2-4. Wyjściową jedenastkę tego dnia stanowili Pedret, Torregaray, Moliné, Salvador, Molina, Amorós, Pérez, Imossi, Navarro, Silvino i Sánchez. Imossi oraz Navarro zaliczyli po jednym trafieniu, kolejne dwa dołożył Silvino.

Po trzech latach pobytu na zapleczu Primera Division, Valencia wywalczyła awans. Zespół prowadzony przez Fivbera udowodnił swoją wyższość nad drugoligowymi oponentami w sezonie 1930-1931. Członkami teamu, który wywalczył promocję do pierwszej ligi byli Cano, Villarroya, Conde I, Melenchón, Torregaray, Pasarín, Torres, Amorós, Arilla, Conde II, Imossi, Molina, Salvador, Costa, Navarro, Octavio, Perona, Picolín, Ricart, Rino, Sánchez, Torredeflot oraz Vilanova. Awans zakończył pierwszy ważny etap historii klubu, i rozpoczął kolejny, pełen chwały i triumfów. Po pięciu latach w Primera i hiszpańskiej wojnie domowej, miała nadejść najlepsza dekada w historii Los Ches…

Tweetnij