PREZENTACJA RYWALA: Espanyol Barcelona

Historia

W 1900. roku student inżynierii Angel Rodriguez wraz z grupą rodaków zakłada klub, mający być hiszpańską odpowiedzią na szybko powstające w kraju drużyny, powstające z inicjatywy zagranicznych studentów. Nosi on nazwę Sociedad Espanyola de Football (Hiszpański Związek Piłkarski), wyraźnie akcentującą podstawową cechę odróżniającą klub od założonej rok wcześniej, FC Barcelony: w pierwszych latach istnienia dzisiejszego Espanyolu, zespół tworzyli głównie młodzi Katalończycy, Barcelona w swych szeregach posiadała całkiem słuszną kolonię angielskich studentów.

Pierwsze lata istnienia

W 1901 roku działacze klubu dokonują kosmetycznej zmiany w nazwie, tworząc Club Español de Foot-Ball. Pierwsze lata XX wieku upłynęły pod znakiem kształtowania się pierwszych czasem spontanicznie organizowanych rozgrywek, głównie lokalnych, z czasem – o zasięgu krajowym i strukturze pucharowej. Espanyol dysponuje wówczas swoje pierwsze mecze, ale znaczniejszych osiągnięć nie świętuje. W 1906 roku następuje kres istnienia pierwszej postaci klubu, bowiem większość zawodników-studentów porozjeżdżała się po kraju, by zażywać nauk na innych uniwersytetach, pozostali w Katalonii przeszli do X Sporting Club bądź nowoutworzonego Club Espanyol de Jujitsu. W 1909 piłkarze byłego Espanyolu wracają, łączą się z klubami będącymi spadkobiercami pierwszego Espanyolu i reaktywują poprzedni klub, znany od 1910 roku jako Club Deportivo Español. Zawodnicy zmieniają też wówczas barwę strojów, zostawiając na zawsze żółte trykoty, a przybierając biało – niebieski, których kolory pochodzą tarczy herbowej admirała Roger Lauria, słynnego pogromcy francuskiej floty spod Formigues.

W 1912 r. Jego Wysokość Król Alfons XIII zezwolił katalońskiemu zespołowi dołożyć do nazwy klubu tytuł \"Real\" (Królewski), polecił także użycie korony, która do dzisiaj widnieje na klubowym herbie. W następnych latach klub doczekał się pierwszych bogatych sponsorów – podporę finansową stanowili Evelí Doncos i Genaro Riva, którzy w latach dwudziestych za 170.000 peset zakupią plac przy Can Rabia, gdzie w 1923 roku odbędzie się inauguracja nowego stadionu – Estadio de Sarriá, zastępującego pierwsze boisko, znajdujące się przy ulicy Muntaner. Z czasem, Estadio da Sarria stanie się miejscem mitycznym, gdzie Espanyol święcił będzie swoje pierwsze znaczące tryumfy.

Początki ligi, wojna, pierwsze tryumfy

W 1929 roku debiutują rozgrywki ogólnokrajowej ligi, a Espanyol zdołał zakwalifikować się do Primera Division. Do dziś jest jedynym klubem, który swój pierwszy sezon zaczynał właśnie od Primera, a nigdy nie dane było mu tryumfować w tych rozgrywkach. W czasie wojny domowej w Hiszpanii piłkarze rozgrywali różnego rodzaju turnieje za granicami kraju – w Maroko, a nawet w obu Amerykach, ale zabrakło ciągłości ogólnokrajowych rozgrywek. Przez lata wojny zginęło ponad sześćdziesięciu działaczy i piłkarzy Espanyolu, ale na gruzach zniszczonej przez walki struktury odbudowano klub, który w 1940 roku zdobył tryumfował w pierwszych po wojnie rozgrywkach Pucharu Króla. W latach sześćdziesiątych klub uczestniczy w debiutuje w europejskich pucharach. Po dosyć nieszczęśliwych latach pięćdziesiątych, był to czas względnych sukcesów klubu. Słynna na całą Europę stała się wówczas tzw. „piątka delfinów”, piłkarzy formacji ofensywnych, którą w zasadzie tworzyła szóstka graczy - Amas, Marcial, Cayetano Re, Rodilla, José María y Miralles.

Pierwszy finał Pucharu UFEA i przeobrażenia strukturalne Początek lat osiemdziesiątych nie napawał zbytnim optymizmem, ale z czasem graczom Espanyolu wiodło się coraz lepiej. W 1988 roku zespół prowadzony przez Javier Clemente dochodzi do finału Pucharu UEFA, ulegając w karnych Bayerowi Leverkusen. Był to czas takich graczy jak Tintín Márquez, Ernesto Valverde, Pichi Alonso, John Lauridsen czy Thomas N\'Kono. W następnych latach klub notuje krótkotrwałe pobyty w Segunda Division, jednak dosyć szybko wraca do rozgrywek najwyżej klasy. W 1992 roku zgodnie z obowiązującymi przepisami staje się Sportową Spółką Akcyjną (Sociedad Anónima Deportiva – SAD), dwa lata później przyjmuje FC Cristinenc jako zespół rezerw, figurujący pod nazwą RCD Espanyolu B. W 1997 roku sprzedany klub ratuje swoje finanse sprzedając Estadio Sarriá, a od tego momentu swoje mecze rozgrywa na Stadionie Olimpijskim Montjuic.

XXI wiek – złote lata Espanyolu

W pierwszych latach dwudziestego wieku Espanyol bytuje głównie w dolnych częściach tabeli, choć w 2000 roku zdołał wygrać Puchar Króla. Przełom następuje w sezonie 2005/06, kiedy to klub prowadzony przez Miguela Angela Lotinę jednym punktem przegrywa możliwość gry w Lidze Mistrzów. W 2006 roku Espanyol tryumfuje w Pucharze Króla, rok później przegrywa z Sevillą w finale Pucharu UEFA, a za twórcę międzynarodowych sukcesów uchodzi były zawodnik drużyny a ówczesny trener – Ernesto Valverde. Początek poprzedniego sezonu był dla Espanyolu bardzo udany, mniej więcej w połowie rozgrywek klub zaczął notorycznie rozczarowywać, co skłoniło trenera Valverde do złożenia dymisji. Jego następcą został Bartolome Marquez Lopez, zmieniony niedawno na Jose Manuela Esnala

Zespół rezerw: Espanyol B

Espanyol B występuje piątej grupie Tercata Division B - hiszpańskiej piątej lidze, ale drużyna radzi sobie znakomicie - pewnie prowadzi w lidze, z 78 punktami na koncie i przewagą 8 punktów nad drugim w tabeli Reus Deportiu CF, po 35 kolejkach, na 3 mecze przed końcem rozgrywek. Młodzi katalończycy strzelili już 80 bramek, stracili 25, dzięki czemu cieszą się mianem najskuteczniejszej drużyny swojej grupy rozgrywek, tracąc przy tym najmniej bramek.

Aktualny skład:

Bramkarze: Isaac | Víctor

Obrońcy: Coira | Brachi | Gotor | Savall | Víctor Ruiz | Yago Fernández | Javi Cantero

Pomocnicy: Javi Márquez | Guillem Creus | Javi López | David López | Álex Arias | Baena | Albert García | Juanjo | Canario

Napastnicy: Lucas Porcar | Matamala | Ivan Díaz | Jordi Tarrés | Luismi | Pedraza

Najsłynniejszym zawodnikiem zespołu jest 20-letni Christian Pecci, który ma już na swoim koncie debiut w Lidze Mistrzów.

Statystyki:

Sezonów w 1ª: 73

Sezonów w 2ª: 4

najlepsze miejsce w lidze: 3º (sezony: 32-33, 66-67 i 86-87)

najgorsze miejsce w lidze: 18º (sezon 92-93)

Stadion: Estadio Olimpico de Montjuïc

Swoje domowe spotkania od 1997r. Espanyol rozgrywa na 5-gwiazdkowym Estadio Olimpico de Montjuïc. Stadion zbudowany został w 1929 roku, gruntownie przebudowany, był obiektem Igrzysk Olimpijskich rozgrywanych w Barcelonie w 1992r. Mieści około 56.000 widzów, wymiary boiska to 105 x 70 m.

Kadra:

Bramkarze:

1 Carlos Kameni | 13 Javi Ruiz Bonilla | 25 Cristian Alverez

Obrońcy:

19. Marc Torrejon | 4. José María Lacruz | 21. Daniel Jarque | 15. Steve Finnan | 3. David Garcia| 16. Nicolás Pareja | 12. Gregory Beranguer | 2. Francisco Javier Chica | 5. Sergio Sanchez | 35 Didac

Pomocnicy:

18. Francisco Javier Pérez 'Rufete' | 6. Roman Fernando Martinez | 14. Ángel Martínez Cervera | 22. Moises Hurtado Pérez | 11. Milan Smiljanic 'Lola' | 9. Iván de la Pena | 17. Anderson Luis Carvalho 'Nene' | 7. Valmiro Lopez 'Valdo' | 8. Jose Callejon | 28 Sielva

Napastnicy:

10. Luis Garcia| 23. Raúl Tamudo | 20. Ferrán Corominas 'Coro' | 24 Ivan

Transfery:

* wypożyczony do klubu

** wypożyczony z klubu

Zimowe okienko transferowe:

Odeszli: Jonathan Soriano (Albacete)

Przybyli: Iván Alonso (Murcia) | Marc Pedraza (Alavés)

Letnie okienko transferowe:

Przybyli:

Steve Finnan (Liverpool) | Cristian Álvarez (Club Atletico Rosario Central) | Nicolás Pareja (Anderlecht) | Román Martínez (Arsenal de Sarandi FC) | Grégory Béranger (Numancia) | José Callejón (Real Madryt B) | Nene* (Monako)

Odeszli:

Fede Bessone (Swansea City FC) | Frédson (Goias Esporte Clube) | Moha (Real Sociedad) | Albert Riera (Liverpool) | Pablo Zabaleta (Manchaster City) | Albert Serrán (Swansea City FC)

Trener: Mauricio Roberto Pochettino Trossero

Młody, 36-letni Mauricio Pochettino to były piłkarz Espanyolu, PSG i Bordoux, debiutujący w roli szkoleniowca i od razu rzucony na głęboką wodę - za zadanie ma utrzymać w lidze pogrążony w rozsypce zespół. Pochettino jak nikt może nadawać się do tej roli - z Espanyolem świętował największe sukcesy, dwukrotnie wygrywając Puchar Króla (2000 oraz 2006), doskonale zna dużą część obecnego składu. Jako piłkarz, ponad 250-krotnie bronił barw Espanyolu, oraz dwudziestokrotnie reprezentacji Argentyny. Teraz obronić ma zespół przed piątą w historii degradacją.

Taktyka

Espanyol to bez wątpienia największe rozczarowanie obecnego sezonu. Nieco ponad rok temu drużyna ta niewiele ustępowała lokalnym rywalom, dziś dwa kluby z Barcelony dzieli "więcej niż przepaść".

Według dziennikarzy Marki, trener Pochettino ma dziś ustawić swój zespół całkiem ofensywnie - grając dwójką napastników oraz kreatywnym Ivanem De La Peną w środku pola. Jeśli na boisku rzeczywiście znajdzie się dwójka napastników, prawdopodobnie nie zagrają oni w jednej lini, a ustawienie przypominać będzie jednak "diament" - tak jak w kilku poprzednich meczach drużyny Pochettino. Tą dwójką napastników mają być sprowadzony w zimie Ivan oraz Raul Tamudo, piłkarz najczęściej chyba utożsamiany z Espanyolem, kapitan, mózg i... katowski topór drużyny. Sercami i płucami będą skrzydłowi - Nene i Luis Garcia, obydwaj niezwykle groźni, szybcy i dynamiczni. Współodpowiadać za całość gry zespołu z Raulem Tamudo będzie zapewne Ivan De La Pena, kolejna chodząca legenda w katalońskim zespole. Przeszkadzać piłkarzom Valencii w rozgrywaniu akcji ma Moises.

Obrona składać się ma z czwórki Chica, Pareja, Jarque, Sanchez, a formacja ta statystycznie należy do najgorszych w lidze. Należy jednak pamiętać, że nie są to amatorzy, a niektórzy z nich znajdują się na liście życzeń większych klubów. W tym - również Valencii, poszukującej przede wszystkim zastępcy dla Miguela.

W bramce Carlos Kamenii, przed rokiem uznawany za jednego z najlepszych bramkarzy w lidze, w tym sezonie nie tak pewny, choć ciągle zaliczający wiele udanych interwencji. W klasyfikacji bramkarzy interweniujących najczęściej, Kamenii znajduje się w ścisłej czołówce. Zapewne chciał będzie pozostawić po sobie dobre wrażenie, bowiem w czerwcu kończy kontrakt i rozgląda się za nowym pracodawcą - najbliżej podobno mu do Benfiki, kierowanej przez byłego trenera Valencii - Quique Floresa.

Największym atutem Espanyolu może być dzisiaj wielkie pragnienie zwycięstwa, niezbędnego w walce o ligowy byt. Uskrzydleni koniecznością podjęcia walki o utrzymanie, gracze Espanyolu w kilku ostatnich kolejkach pokonali już m.in. Racing czy Deportivo. Również i dziś nie będą chcieli odpuścić, dlatego należy przygotować się na ciężką przeprawę, bo choć jakościowo to gracze Valencii prezentują większy poziom, zaangażowaniem i determinacją gracze Pochettino mogą zniwelować wszelkie różnice.