Historia
Początki
Protoplasta Realu Mallorca założony został w 1916r., pod nazwą Alfonso XIII FBC. Swoje spotkania rozgrywał on na stadionie Campo de Buenos Aires. 28 lipca król nadał klubowi tytuł Real Sociedad [towarzystwo królewskie] i odtąd obowiązywała nazwa Real Sociedad Alfonso XIII. W następnym roku Piłkarska Federacja Katalonii dopuściła klub do udziału w rozgrywkach Segunda Division, jako nieoficjalnego mistrza Balearów. Tę właśnie datę – rok 1917 – uznaje się za oficjalny początek działalności dzisiejszego Realu Mallorca. W 1931r. zmieniono nazwę klubu na RCD [Real Club de] Mallorca, która obowiązuje do dzisiaj.
Przeciętność
W latach 60-tych, 70-tych i 80-tych Mallorca występowała głównie w Segunda Division, zaliczając jednakże krótkie epizody w rozgrywkach najwyższej klasy. W tym czasie zespół przeobraził w pełni zawodowy klub. W połowie lat 80-tych klub przeżywał najlepsze chwile tamtego okresu - zdołał się zakwalifikować do Pucharu UEFA. Był to czas gry klubowych legend: Enrique ‘Tronquito’ Magdaleno i Miquel Àngel Nadala. W Primera Division w miarę regularnie występuje od roku 1988.
Wzrost znaczenia
W 1991 roku Mallorca przegrywa w finale Pucharu Króla z Atletico Madryt. Była to pierwsza zmarnowana szansa na trofeum w historii klubu. Kilka lat później nadchodzi prawdziwa złota era dla Mallorci – zespół przegrywa wprawdzie w 1998r. finale Pucharu Króla z Barceloną, ale gwarantuje sobie występ w Pucharze Zdobywców Pucharu, w którym dociera aż do finału rozgrywek, przegrywając z Lazio 2-1. Zajmuje też dobrą 5 pozycję w lidze. Rozpoczynając następny sezon rewanżuje się Barcelonie w Superpucharze Hiszpanii, zdobywając pierwsze trofeum w historii klubu. Trenerem Mallorci był wówczas nie kto inny, jak sam Hector Raul Cuper, który dzięki sławie i uznaniu zdobytemu w czasie pracy z Mallorcą, zatrudniony został przez władze Valencii, tworząc prawdziwie złotą erę w historii lewantyńskiego klubu.
Sezon 1998/99 Mallorca kończy na 3 miejscu w lidze, wywalczając awans do fazy wstępnej ówczesnego Pucharu Europy - dzisiejszej Ligi Mistrzów.
W styczniu 2000 roku Mallorca w tradycyjnym Rankingu Statystyków i Historyków Futbolu, zajmuje znakomitą, 8 lokatę. Sezon 2000/01 kończy wówczas na trzecim miejscu, drugi raz w historii osiągając awans do eliminacji Pucharu Europy, a po zwycięstwie w dwumeczu z Hajduk Split – awansując do fazy grupowej. Zespół kierowany był wówczas przez Luisa Aragonesa.
W 2003 roku Mallorca zdobywa wreszcie Puchar Króla, wygrywając w swoim trzecim finale tych rozgrywek z Recreativo Huelva. Zwycięski zespół trenował obecny szkoleniowiec Mallorci – Gregorio Manzano.
Współczesność
Kolejne lata nie były już tak obfite w znakomite występy jak wcześniejsze, zmieniali się trenerzy (m.in. drugi epizod w Mallorce zaliczył Luis Aragones), ale klub stał się spółką akcyjną, co wprowadziło niemałe komplikacje w całej drużynie i skutkowało opóźnionymi działaniami na rynku transferowym.
Sezon 2007/08 Mallorca zakończyła na 7 pozycji, ale niemal do końca nie traciła szans na grę w europejskich pucharach. Z powodu sporych zawirowań w klubie i finansowych problemów zespół musiało opuścić wielu wartościowych graczy, a włodarze nie zdecydowali się startować w rozgrywkach Pucharu Intertoto, ustępując miejsca drużynie Deportivo. Sportowo Mallorca pozostawiła po sobie jednak świetne wrażenie, kandydatura Gregorio Manzano rozważana była m.in. przez działaczy Valencii, a jego podopieczni zyskali spore uznanie w sportowym świecie. Znakomicie wypromował się przede wszystkim król strzelców Primera Division Dani Guiza, a także Jonas, Fernando Navarro, Arango i Moya; za spory talent uznano Pereyrę i Borję Varelo, a drugą młodość przeżyli Fernando Navarro i Miguel Ibagaza. Spora grupa spośród tych zawodników opuściła jednak szeregi Mallorci w letnim okienku transferowym, więc wydawało się, że wszystko to oznacza koniec silnej Mallorki.
Na szczęście dla atrakcyjności hiszpańskiej ligi, przewidywania okazały się błędne. Mallorca prowadzona przez Manzano ponownie świetnie radziła sobie w lidze, choć kadrę uzupełniała piłkarzami niechcianymi w innych klubach bądź najtańszymi w utrzymaniu. Klub przeżywał też poważne zawirowania na szczycie władzy, przez długie miesiące nie było wiadomo, kto przejmie władzę po tymczasowo wracającym na fotel prezesa Mateu Alemanym, a to znów odbyło się na letniej wyprzedaży i formowaniem kadry do ostatnich minut okienka transferowego. Historia znów jednak zatoczyła koło - mimo olbrzymich problemów finansowych i skromnej kadry, Mallorca znów zachwyca swoją grą i wynikami.
Statystyki
Sezonów w 1ª: 24
Sezonów w 2ª 31
Sezonów w 2ªB 2
Sezonów w 3ª: 12
Najlepsze miejsce w lidze: 3 (98/99 i 00/01)
Najlepszy wynik w domu: 9 marca 2008: RCD Mallorca 7 - 1 Recreativo de Huelva (Arango, Guiza x2, Borja Valero x2, Arango x2)
Najlepszy wynik na wyjeździe: 3 maja 2003: Real Madrid 1 - 5 RCD Mallorca (Pandiani, Riera, Eto'o, Roberto Carlos (sam.), Carlos Domínguez)
Piłkarz z największą liczbą występów w Primera: Miguel Ángel Nadal (249)
Najlepszy strzelec: Samuel Eto'o (54 goli)
Trofeo Zamora: Roa - 23 puszczone bramki (sezon 98-99)
Trofeo Pichichi: Dani Güiza (27 goli, 2007-2008)
Reprezentanci kraju: Armstrong, Burgos, Dani, Engonga, Etoo, Ezaki Badou, Fatih, Finidi, Harold Lozano, Hassan, Lauren, Lipponen, Luis García, Luque, Marcelino, Miquel Soler, Nadal, Pandiani, Paunovic, Roa, Stankovic, Vulic, Bruggink, Ligüera, Correa, Stelea, Galca, Arango, Müller, Farinós, Westerveld, Jonás, Basinas, Güiza, Fernando Navarro, Keita, Webó.
Trener z najdłuższym stażem: Llorenç Serra Ferrer (184 meczów)
Trofea i finały
Superpuchar Hiszpanii (1999): 18 sierpnia: RCD Mallorca 2 – FC Barcelona 1 | 22 sierpnia: FC Barcelona 0 – RCD Mallorca 1
Copa del Rey (2002/03): 23 czerwca 2003, Estadio Martínez Valero (Elche): RCD Mallorca 3 – Recreativo de Huelva 0 (Eto'o, Pandiani)
Finał Superpucharu Hiszpanii 2003/04: RCD Mallorca 2 – Real Madrid CF 1 | Real Madrid CF 3 – RCD Mallorca 0.
Finał Copa del Rey 1991: Atlético de Madrid 1 – RCD Mallorca 0
Finał Copa del Rey 1998: FC Barcelona 1 – RCD Mallorca 1, Barcelona wygrywa po karnych.
Hymn
Mallorca, Mallorca,
tot Mallorca està amb tu;
i sempre direm
com el Mallorca no hi ha ningú.
Mallorca, Mallorca,... (bis)
Cap amunt, cap amunt!
sempre amunt, sempre amunt!
el Mallorca guanyarà.
Cap amunt, cap amunt!
sempre amunt, sempre amunt!
el Mallorca triomfarà.
Mallorca!!, Mallorca!!
Mallorca!!, Mallorca!!
Mallorca, Mallorca
tot Mallorca...
guanyarem, guanyarem!
triomfarem, triomfarem!
el Mallorca és superior!!
Guanyarem, guanyarem!!
triomfarem, triomfarem!!
El Mallorca ès superior!!
Stadion: Ono Estadi
W 1999 roku Mallorca rozegrała inauguracyjne spotkanie na Ono Estadii, obiekcie wybudowanym na Uniwersjadę rozgrywaną w Mallorce w tym samym roku, a klub już w 1997 roku zapewnił sobie wyłączność na użytkowanie obiektu. Stadion pomieścić może 24 000 osób.
W 2006 roku Mallorca podpisała umowę z multimedialnym potentatem - Empresa de Internet Telefono y Telivision Ono Son Moix – na mocy której stadion stał się pierwszym w Hiszpanii, który w nazwie nosi nazwę reklamową. Wartość umowy to 3,4 mln euro, wypłacone w 4 ratach, każdorazowo po zakończeniu danego sezonu.
Kadra:
Bramkarze:
13 Aouate | 1 Lux | Nauzet
Obrońcy:
3 Josemi | 4 Ramis | 16 Nunes | 17 Ayoze | 23 Corrales | 5 Rubén | 2 Mattioni
Pomocnicy:
7 Varela | 6 Mario | 11 Chori Castro | 19 Martí | 22 Bruno China | 20 Pezzolano | 10 Julio Álvarez | 8 Óscar Díaz | 24 Borja Valero
Napastnicy:
9 Webó | 14 Keita | 21 Aduriz | 15 Tuni | 18 Víctor
Transfery:
Przybyli:
Kupieni:Julio Alvarez (Almeria) | Sergio Tejera (Chelsea) | Rubén (Celta) | Bruno China (Leixoes)
Wypożyczeni:Borja Valero (West Bromwich) | Pezzolano (Montevideo) | Felipe Mattioni (Milan)
Koniec wypożyczenia:Tuni (Hercules) | Víctor (Nastic)
Odeszli:
Sprzedani: Moya (Valencia) | Callejón (Albacete) | Arango (B. Moenchengladbach)
Wypożyczeni: Javi Guerra (Levante) | Martí Crespí (Elche) | Trejo (Elche) | Emilio Nsue (RSSS)
Koniec wypożyczenia: Jurado (Atletico) | Scaloni (Lazio) | Navarro (Valencia) | Cleber (Atletico)
Dla każdego klubu na świecie strata filara defensywy – bramkarza, dwójki motorów napędowych i solidnego środkowego pomocnika skończyłaby się katastrofalnie. Nie dla Majorki. Pomimo sprzedaży kapitana Arango, Moyi, powrotu do Atletico Jurado i Clebera i bez nadziei na pieniądze na transfery Majorka jakimś cudem zorganizowała sobie skład. Początkowo wyglądało to fatalnie. To tak, jakby Barcelona straciła Xaviego, Messiego, Valdesa z Puyolem i Yaya Toure, a federacja zabroniła jej robić transferów poza Orange Ekstraklasą. Większość z tych nowych nabytków Majorki przeciętnemu fanowi Primera Division nie mówi prawie nic – ważne, że mówić będzie po tym sezonie. O to zatroszczy się Manzano.
Za najlepsze transfery uznać można pozyskanie Julio Alvareza, doświadczonego skrzydłowego, a także powrót do klubu Tuniego, Victora i Borji Valero - ten ostatni został wypożyczony do klubu. Każdy z tych zawodników stanowi ważne ogniwo zespołu Gregorio Manzano: Tuni szaleje na lewym skrzydle, Julio Alvarez na prawym, Victor to alternatywa dla Aduriza, a Borja Valero kieruje grą całego zespołu.
Trener: Gregorio Manzano
Manzano posiada wieloletnie doświadczenie trenerskie, ale tylko ostatnie lata jego kariery to praca z klubami na najwyższym poziomie. Ceni on sobie taktyczne ułożenie zespołu, siłą dowodzonej przez niego Mallorci była do tej pory kombinacyjna i szybka gra ofensywna. Ułożony przez Manzano zespół potrafił dotrzymywać kroku najmocniejszym, a spotkania rozgrywane na Ono Estadi należą grupy najtrudniejszych dla każdego zespołu. W spotkaniach wyjazdowych gra Mallorci nie wyglądała już zwykle tak imponująco, co było jedną z głównych bolączek Manzano. Znakomitymi wynikami w obecnym klubie sprawił, iż postrzegany był jako jeden z ważniejszych kandydatów do wakującej po zwolnieniu Ronalda Koemana posadzie na trenerskiej ławce Valencii.
Manzano uchodzi za świetnego taktyka, często porównuje pracę trenera do ulubionej gry w szachy. Prowadzi blog na łamach oficjalnego serwisu Mallorki.
Asystenci: Gonzalo Hurtado (drugi trener) | Toni Servera (przygotowanie fizyczne) | Miquel Brunet (przygotowanie fizyczne) | Damián Amer (delegat) | Joan Mesquida (trener bramkarzy) | Martí Cladera (lekarz) | Vicenç Marí (fizjoterapeuta) | César Mota (masażysta) | Luis Adiosgracias (utillero) | José León (utillero) | Roberto Pajares | Pep Claverol.
Taktyka
Dotychczas w wyjazdowych spotkaniach zdobyli tylko dwa punkty, ale lekceważyć ich nie wolno. Chociażby z powodu Aduriza, Tuniego, Castro i Julio Alvareza, którzy powinni dziś odpowiadać za nękanie Cesara Sancheza. Pierwszy z wymienionej czwórki - Aduriz - to znakomity snajper, pewny egzekutor każdej kontry i godny następca Daniego Guizy. Potrafi jak David Villa urwać się obrońcom i posłać piłkę obok bezradnie interweniującego bramkarza. Stylem gry przypomina zresztą nieco Davida, jest nieco wyższy, cięższy, a także starszy o kilka miesięcy. Castro i Julio Alvarez nie raz zakręcą dziś obrońcami Valencii w akcjach skrzydłami, czy poślą zabójcze podanie za obrońców, Tuni spróbuje przebić się pod bramkę i wykorzystać celny strzał z lewej nogi. Defensorzy Valencii nie mogą pozwolić sobie na chwilę rozprężenia, jeśli chcą zbliżyć się do liderów tabeli.
Kreatorem gry całego zespołu bez wątpienia jest Borja Valero. Wychowanek Realu Madryt grywał kiedyś na skrzydle, ale aktualnie świetnie sobie radzi w środku pola. Jest silny i wysoki, pracuje w defensywie, ale główne walory ujawnia w ofensywie: boiskową inteligencję, która przekłada się na dokładne prostopadłe podania, czy precyzyjny strzał. Pomagać mu będzie Mario Suarez, 22-letni utalentowany defensywny pomocnik.
Podstawą obrony jest znakomity bramkarz Dudu Aouate, który szybko zdobył sobie sympatię trenera Manzano, dzięki czemu możliwa była sprzedaż Moyi do Valencii. Reprezentacyjny bramkarz Izraela posiada dobre warunki fizyczne, wyróżnia go też szybki refleks. Pomagać mu będzie doświadczona czwórka defensorów, z kapitanem Mallorki - Nunesem - na czele. Obok Portugalczyka wystąpi Ivan Ramis, zaś na bokach obrony zagrać mają Josemi i Ayoze.
W odwodzie Manzano mieć będzie duet napastników: Victora i wysokiego Webo, Juana Valerę, byłego partnera Joaquina z Betisu, zdolnego grać na prawej obronie bądź prawym skrzydle, słynnego na cały kraj z fantastycznych uderzeń z prawej nogi. To oni powinni mieć pierwszeństwo przy ewentualnych zmianach, a każdy z nich wniesie nową jakość do gry zespołu.
18' Almeida