Już dziś o 22.00 długo oczekiwany początek ligowego sezonu 2008/09 w wykonaniu Valencii. W pierwszym spotkaniu rywalami podopiecznych Unaia Emery'ego będzie drużyna Mallorci. Zespół ten - jedna z rewelacji poprzedniego sezonu - dotknęły poważne problemy finansowe, poprzez które wielu wartościowych graczy opuściło klub ze stolicy Balearów. Mallorci nie należy jednak nigdy lekceważyć, zapraszamy więc do dokładniejszego przyjrzenia się drużynie dzisiejszych rywali Valencii.

Historia:

Poprzednik Realu Mallorci założony został w 1916r., pod nazwą Alfonso XIII FBC. Swoje spotkania rozgrywał on na stadionie Campo de Buenos Aires. 28 lipca król nadał klubowi tytuł Real Sociedad [towarzystwo królewskie] i odtąd obowiązywała nazwa Real Sociedad Alfonso XIII.
W następnym roku Piłkarska Federacja Katalonii dopuściła klub do udziału w rozgrywkach Segunda Division, jako nieoficjalnego mistrza Balearów. Tę właśnie datę – rok 1917 – uznaje się za oficjalny początek działalności dzisiejszego Realu Mallorca.

W 1931r. zmieniono nazwę klubu na RCD [Real Club de] Mallorca, która obowiązuje po dzień dzisiejszy.

W latach 60-tych, 70-tych i 80-tych Mallorca występowała głównie w Segunda Division, zaliczając jednakże krótkie epizody w rozgrywkach najwyższej klasy. W Primera Division w miarę regularnie występuje od roku 1988.
W 1991 roku Mallorca przegrywa w finale Pucharu Króla z Atletico Madryt. Była to pierwsza zmarnowana szansa na trofeum w historii klubu. Kilka lat później nadchodzi prawdziwa złota era dla Mallorci – zespół przegrywa wprawdzie w 1998r. finale Pucharu Króla z Barceloną, ale gwarantuje sobie występ w Pucharze Zdobywców Pucharu, w którym dociera aż do finału rozgrywek, przegrywając z Lazio 2-1. Zajmuje też dobrą 5 pozycję w lidze. Rozpoczynając następny sezon rewanżuje się Barcelonie w Superpucharze Hiszpanii, zdobywając pierwsze trofeum w historii klubu. Trenerem Mallorci był wówczas nie kto inny, jak sam Hector Raul Cuper, który dzięki sławie i uznaniu zdobytemu w czasie pracy z Mallorcą, zatrudniony został przez władze Valencii, tworząc prawdziwie złotą erę w historii lewantyńskiego klubu.

Sezon 1998/99 Mallorca kończy na 3 miejscu w lidze, wywalczając awans do fazy wstępnej ówczesnego Pucharu Europy - dzisiejszej Ligi Mistrzów.
W styczniu 2000 roku Mallorca w tradycyjnym Rankingu Statystyków i Historyków Futbolu, zajmuje znakomitą, 8 lokatę. Sezon 2000/01 kończy wówczas na trzecim miejscu, drugi raz w historii osiągając awans do eliminacji Pucharu Europy, a po zwycięstwie w dwumeczu z Hajduk Split – awansując do fazy grupowej. Zespół kierowany był wówczas przez Luisa Aragonesa.
W 2003 roku Mallorca zdobywa wreszcie Puchar Króla, wygrywając w swoim trzecim finale tych rozgrywek z Recreativo Huelva. Zwycięski zespół trenował dzisiejszy trener Mallorci – Gregorio Manzano.

Kolejne lata nie były już tak obfite w znakomite występy jak wcześniejsze, zmieniali się trenerzy (m.in. drugi epizod w Mallorce zaliczył Luis Aragones), ale klub stał się spółką akcyjną, co wprowadziło niemałe komplikacje w całej drużynie, co skutkowało opóźnionymi działaniami na rynku transferowym.
Sezon 2006/07 to okres stabilizacji sportowej i finansowej Mallorci po raz kolejny znajdującej się pod wodzą Gregorio Manzano.

Poprzedni sezon Mallorca zakończyła na 7 pozycji, ale niemal do końca nie traciła szans na grę w europejskich pucharach. Z powodu sporych zawirowań w klubie i finansowych problemów zespół musiało opuścić wielu wartościowych graczy, a włodarze nie zdecydowali się startować w rozgrywkach Pucharu Intertoto, ustępując miejsca drużynie Deportivo. Sportowo Mallorca pozostawiła po sobie jednak świetne wrażenie, kandydatura Gregorio Manzano rozważana była m.in. przez działaczy Valencii, a jego podopieczni zyskali spore uznanie w sportowym świecie. Znakomicie wypromował się przede wszystkim król strzelców Primera Division Dani Guiza, a także Jonas, Fernando Navarro, Arango i Moya; za spory talent uznano Pereyrę i Borję Varelo, a drugą młodość przeżyli Fernando Navarro i Miguel Ibagaza. Spora grupa spośród tych zawodników opuściła jednak szeregi Mallorci w letnim okienku transferowym.

Mallorca w statystykach:

Liczba sezonów w Primera: 21; w Segunda: 31; w Segunda B: 2; w Terceta: 12

Trofea: Superpuchar Hiszpanii (1998/99) i Puchar Króla (2002/03)

Przegrane finały rozgrywek: Superpuchar Hiszpanii (2003/04), Puchar Króla (90/91 i 98/99), Puchar Zdobywców Pucharu (1998/99)

Najlepsze miejsce w Primera: 3-cie (sezon 1998/99 i 2000/01).

Największe zwycięstwo domowe: 6-1 (z Athletic Bilbao – 1998/99)

Największe wyjazdowe zwycięstwo: 1-5 (z Realem Madryt – 2002/03)

Piłkarz z największym ligowym stażem: Miguel Angel Nadal (249 spotkań)

Najlepszy strzelec w jednym sezonie Primera Division – Dani Guiza (27 bramek)

Najlepszy strzelec w historii Primera Division – Samuel Eto’o (54 bramki)

Reprezentanci swoich krajów: Armstrong, Burgos, Dani, Engonga, Eto’o, Ezaki Badou, Fatih, Finidi, Guiza, Harold Lozano, Hassan, Lauren, Lipponen, Luis García, Luque, Marcelino, Miquel Soler, Nadal, Navarro, Pandiani ,Paunovic, Roa, Stankovic, Vulic, Bruggink, Ligüera, Correa, Stelea, Galca, Arango, Müller, Farinós i Westerveld.

Stadion:

W 1999 roku Mallorca rozegrała inauguracyjne spotkanie na Ono Estadii, obiekcie wybudowanym na Uniwersjadę rozgrywaną w Mallorce w tym samym roku, a klub już w 1997 roku zapewnił sobie wyłączność na użytkowanie obiektu. Stadion pomieścić może 24 000 osób.



W 2006 roku Mallorca podpisała umowę z multimedialnym potentatem - Empresa de Internet Telefono y Telivision Ono Son Moix – na mocy której stadion stał się pierwszym w Hiszpanii, który w nazwie nosi nazwę reklamową. Wartość umowy to 3,4 mln euro, wypłacone w 4 ratach, każdorazowo po zakończeniu danego sezonu.

Kadra:



Obecna kadra Mallorci przedstawia się następująco:

Bramka:

1. Miguel Moya, 25. German Lux

Obrona:

3. Josemi, 4. Ivan Ramis, 5. Lionel Scaloni, 7. Fernando Varela, 12. Pasqual Crespi, 15 David Navarro, 16 Jose Nunes, 17 Ayoze Diaz, 23 Enrique Corrales

Pomoc:

2. Cleber Santana, 6 Mario Suarez, 8 Miguel Callejon, 10 Manuel Jurado, 11 Gonzalo Castro, 18 Juan Arango, 19 Jose Luis Marti

Atak:

9 Pierre Webo, 14 Alhassene Keita, 20 Oscar Trejo, 21 Aritz Aduriz.

Najgroźniejsi gracze:

Fernando Varela - w czasie gry w Realu Betis wespół z Joaquinem Sanchezem tworzył jedną z najgroźniejszych prawych flanek w Primera Division. Właśnie z powodu Joaquina cofnięty na prawą obronę, choć równie groźny na prawym skrzydle. Na tej pozycji prawdopodobnie występował będzie w obecnym sezonie, próbując zastąpić sprzedanego do Newcastle Jonasa. Wspomagał go po prawej stronie będzie Josemi, piłkarz wiązany przed kilkoma miesiącami z Valencią.

Aduriz – doświadczony napastnik, owacyjnie przywitany przez kibiców Mallorci, odchodząc z Athletic naraził się byłemu szkoleniowcowi – Joaquinowi Caparrosowi. Drugi najdroższy nabytek w historii Mallorci (po Samuelu Eto’o) zastąpić ma sprzedanego do Fenerbahce Daniela Guizę.

Moya – młody, ale już niezwykle ceniony w piłkarskim świecie bramkarz, bliski był przejścia do Valencii, ale ostatecznie kwota podyktowana przez władze Mallorki okazała się dla Valencii zbyt wysoka. Przed dwoma sezonami Moya przebojem wdarł się do pierwszej jedenastki Mallorki, zabierając miejsce doświadczonemu Antonio Pratsowi, który w rodzinnych stronach zakończyć miał swoją piłkarską karierę.

Arango – kapitan zespołu, najlepszy strzelec w historii reprezentacji Wenezueli. Choć Arango znajdował się na liście życzeń kilku angielskich klubów, ostatecznie pozostał w Mallorce. Arango to piłkarz świetnie wyszkolony technicznie, obdarzony silnym i precyzyjnym strzałem z lewej nogi. Potrafi też wziąć na siebie ciężar kreowania akcji zespołu, a w obliczu odejścia Ibagazy, to właśnie on może pełnić rolę głównego dyrygenta drużyny Manzano.

Jose Luis Marti – swoją piłkarską karierę zaczynał właśnie na Majorce, ale największe sukcesy osiągnął z Sevillą. Przez lata podstawowy gracz środka pola, aktywny w destrukcji, potrafi włączać się do akcji ofensywnych. Mallorca z Ibagazą i Basinasem lub Pereyrą potrafiła zdominować środek pola w każdym spotkaniu, z przyjściem Jose Martiego wiązane są nadzieje, że sytuacja ta nie ulegnie zmianie.

Taktyka:

W poprzednim sezonie największym atutem Mallorki była znakomita gra ofensywna, opierająca się głównie na dynamicznych akcjach skrzydłami. Na prawej flance królowali Jonas i Fernando Varela, lewa należała do Fernando Navarro i Juana Arango. Odejście Jonasa (piłkarz skorzystał z prawa Webstera i przeniósł się do Newcastle) i sprzedaż Fernando Navarro powinna nieco osłabić ten aspekt gry podopiecznych Manzano, ale przesuniętego na prawe skrzydło Varela i ciągle obecnego w składzie Arango nie powinno się nigdy lekceważyć.

Sporych modyfikacji względem ostatniego sezonu spodziewać należy się też w środku pola, bowiem trójka najczęściej występujących tam graczy opuściła w lecie Mallorcę: do Villarreal przeszedł główny dyrygent gry Mallorki – Miguel Ariel Ibagaza, do Lokomitiv Moskwa odpowiedzialny za grę w destrukcji – Guillermo Pereyra, a do AEK Ateny doświadczony Angelos Basinas. W obecnym sezonie parę środkowych pomocników najprawdopodobniej tworzyć będą Jose Luis Marti i Cleber Santana, obydwaj dobrze już znani z boisk Primera Division.

Wraz z odejściem nieocenionego Daniego Guizy wiele straciła formacja ataku Mallorci. Guiza nie tylko potrafił odnaleźć się niemal w każdej boiskowej sytuacji, zdobywając bramki zarówno w sporym zamieszaniu jak i wykorzystując świetne dogrania kolegów i sytuacje sam na sam z bramkarzem, ale i sam wiele akcji Mallorki kreował. Zastąpić Guizę ma Artiz Aduriz, drugi najdroższy nabytek klubu, sprowadzony za 6 mln euro. Adurizowi wtórować będzie Oscar Trejo, utalentowany 20-latek, z którym kibice Mallorki mogą wiązać spore nadzieje. Przed kilkoma dniami Mallorca ogłosiła transfer Alhassane Keita Otchico, 25-letniego reprezentanta Gwinei, który większość swojej kariery spędził w Szwajcarii i może być niezłym uzupełnieniem składu.

Siłą Mallorci była też grupa wartościowych zmienników. Do nich bez wątpienia należeli piłkarze tacy jak Borja Valero, Victor czy Tuni, ale żaden z nich nie jest już reprezentantem Mallorci - stali się oni ofiarami letniej wyprzedaży urządzonej przez zadłużony klub.

Przewidywane ustawienie na dzisiejszy mecz:

Manzano ogłosił listę 19 piłkarzy powołanych na dzisiejsze spotkanie. Są to: Moyà, C. Santana, Josemi, Ramis, M. Suárez, Varela, Callejón, Webo, Jurado, Castro, D. Navarro, Nunes, Ayoze, Arango, Pep Ll. Martí, Trejo, Aduriz, Corrales i Lux. Prawdopodobnie tak prezentowała się będzie taktyka zespołu na dzisiejsze spotkanie:



Trener: Georgio Manzano

Manzano posiada wieloletnie doświadczenie trenerskie, ale tylko ostatnie lata jego kariery to praca z klubami na najwyższym poziomie. Ceni on sobie taktyczne ułożenie zespołu, siłą dowodzonej przez niego Mallorci była do tej pory kombinacyjna i szybka gra ofensywna. Ułożony przez Manzano zespół potrafił dotrzymywać kroku najmocniejszym, a spotkania rozgrywane na Ono Estadi należą grupy najtrudniejszych dla każdego zespołu. W spotkaniach wyjazdowych gra Mallorci nie wyglądała już zwykle tak imponująco, co było jedną z głównych bolączek Manzano. Znakomitymi wynikami w obecnym klubie sprawił, iż postrzegany był jako jeden z ważniejszych kandydatów do wakującej po zwolnieniu Ronalda Koemana posadzie na trenerskiej ławce Valencii.

Tweetnij